Steefs O. Show is een feestje. Foto: Salih Kilic

Verslag O. Festival – deel 1

Het O. Festival in Rotterdam is vrijdag begonnen. De naam Operafestival is vervallen, waarschijnlijk omdat die de lading niet meer dekte. Want het festivalbiedt muziektheater in zeer ruime zin, waarbij referenties naar opera, soms maar niet altijd ver te zoeken zijn. Bovenal is het O. Festival verrassend en vernieuwend. Scènes doet verslag in twee verhalen, vandaag het eerste, donderdag volgt een tweede artikel.

Steef de Jong overtreft zichzelf
Een 70-koppig orkest, een ijzersterke cast, veel humor, prachtige kartonnen creaties en gastoptredens van Alex Klaasen en Brigitte Kaandorp: Steefs O. Show is een feestje.Theatermaker Steef de Jong kreeg van O. Festival carte blanche- hij noemde het karton blanche- om een grootse voorstelling te maken. Zijn zelfgemaakte kartonnen decors zijn altijd al ware kunstwerkjes, maar in deze operetterevue overtreft De Jong zichzelf, met onder meer een huis van twee verdiepingen. Dit huis is het decor van de beroemde operette Die Fledermaus. De Jong speelt met castleden Dook van Dijck, Job Greuter en Valentina Tóth alle rollen in het stuk en allen blinken uit in komisch spel, waarbij lichaamstaal en mimiek een grote rol spelen. Daarnaast is er nog meer dan genoeg te genieten, onder andere van het 70-koppige Codarts Symphony Orchestra o.l.v. Sander Teepen. Job Greuter kan zijn enorme veelzijdigheid meermalen tonen: hij speelt en zingt een prachtig solonummer op zijn cello, maar blijkt ook een groot komisch talent te hebben. Erg knap is ook de zang van Valentina Tóth in een aria uit Mozarts Zauberflöte. Gastoptredens van Alex Klaasen en Brigitte Kaandorp maken de revue helemaal af. Klaasen brengt samen met De Jong De Palingvissers, een hertaling van BIzet van Jan Rot. Kaandorp krijgt een open doekje als ze een hilarische versie van haar eigen Ik heb een heel zwaar leven ten gehore brengt. Tel daarbij op de altijd innemende De Jong en het zichtbare spelplezier van iedereen en je kunt niet anders dan met een grote glimlach de zaal verlaten.

Eigenzinnige performance van Annelinde Bruijs (foto: Bas de Brouwer)
In vijf interviews vertellen hondenbezitters waarom zij zo verknocht zijn aan hun huisdier. Dat is in het begin niet altijd boeiend, maar gaandeweg wordt deze performance steeds leuker om tenslotte zowel visueel als muzikaal verrassend te eindigen. Annelinde Bruijs maakte tot voor kort deel uit van Club Gewalt en werkt nu als actrice en maker onder meer bij Orkater aan een eigen carrière. Ze maakt eenmaal per jaar een eigen productie. Ze speelde eerder Poetin in Merkel dat Orkater samen met Nineties Productions maakte. Samen met Jens Boutery speelt zij in het O festival Portretten in concert. Een simpele titel die goed aangeeft wat je kunt verwachten, maar nog meer in petto blijkt te hebben. Aan het begin zien we vijf korte filmpjes waarin mensen vertellen over hun hond, waarna Annelinde de teksten als klankdicht vertolkt. Ze zingt de tekst heel erg letterlijk na waarbij ze zichzelf met een simpel keyboard begeleid, naast Boutery die marimba speelt en soms ook zingt. Soms zingt Bruijs als hond antwoorden op vragen uit de filmpjes. Het is zeer eigenzinnig en ook erg muzikaal, maar na een tijdje blijken de teksten toch te weinig bijzonder. Dan keert een oudere man, een van de vertellers terug en wordt het spannender. Dat de man zonder hond een totaal andere iemand zo zijn geloof je direct als hij vertelt. Het geloof in zijn hond neemt groteske vormen aan. Dat is een beetje treurig, maar ook mooi en hilarisch, vooral als de man gaat vertellen over hoe hij en zijn hond samen televisie kijken. Zijn hond geeft de voorkeur aan sport omdat daarin altijd onverwachte dingen gebeuren. Bruijs zingt prachtig en met haar trefzekere gekke danspasjes heeft ze een originele uitstraling waarmee ze de performance steeds meer overneemt als ze zelf in beeld is met haar hondje Bowie. Er volgt nog een prachtig gezongen zeer gedragen lied en daarna geeft ze ruim baan aan Boutry met zijn machtige marimba. Portretten in concert is opeens een concert geworden. Maar dan heeft Bruijs nog een heel fijne verrassing in petto met hondje Bowie en blijft Bruijs verrassen. De voorstelling is wat ongelukkig opgebouwd met een te langdradig begin, maar het tweede half uur maakt dit meer dan goed. Nog te zien t/m 29 mei op O Festival, twee keer per dag. 

Tekst: Léonie Sanders (Steef de Jong) en Jos Schuring