Gliphoeve is een waardige opvolger voor Woiski vs Woiski. Foto: Elisabetta Agyeiwaa.

Liefdevol Surinaams drama

Terug gaan of blijven? Die vraag staat centraal aan het eind van Gliphoeve, deel twee van Orkaters drieluik over Surinamers in Nederland. Het is een mooi portret geworden van een gezin dat zonder vader naar Nederland komt en in de bekende Bijlmerflat terecht komt.

De kinderen hebben aanvankelijk veel moeite hun draai te vinden in Nederland, maar raken al snel verwesterd. We zien de stoere moeder haar uiterste best doen om zich met twee puberkinderen staande te houden. Toen Bijlmerbewoners naar Almere verhuisden kwamen flats in de Bijlmer meer leeg te staan. De Gliphoeve werd gekraakt door Surinamers. De keurige moeder (Manoushka Zeegelaar Breeveld vond dit maar niets maar haar activistische dochter Milly (Dionne Verwey) en zoon Glenn (Daniël Kolf) overtuigden haar.

Gliphoeve is geschreven door Bodil de la Parra, Maarten van Hinte en Geert Lageveen die ook mooi regisseerde. De makers zijn er goed in geslaagd om aan de hand van dit familieverhaal de geschiedenis van de exodus van Surinamers na de onafhankelijkheid weer te geven. Onder meer door citaten uit oude krantenknipsels met racistische uitspraken van politici beleven we de jaren zeventig opnieuw. Het roept ook direct Black Lives Matter in herinnering en de treurige constatering dat we in vijftig jaar als samenleving weinig zijn opgeschoten.

Gliphoeve is een warme voorstelling die vooral opvalt door de liefdevolle karakterschets van deze nieuwkomers in de Bijlmer. De fraaie muziek van Gery Mendes met onder meer een prachtige en ook mooi gechoreografeerde dodenmars, is soepel verweven met de tekst. Prominent is het prachtige spel van Sanne Landvreugd op saxofoon. De voorstelling in Den Haag is een try out en dit stukje mag daarom geen recensie heten, maar Gliphoeve staat als een huis. Daarmee is het een waardige opvolger voor Woiski vs Woiski.