Zijn fluïde voorstellingen het theater van de toekomst? Kijkend naar de zes kleine voorstellingen bij Maas Theater en Dans die tezamen het mini festival Loslopend Wild vormen ontbreekt conventioneel toneel en is eigenlijk alleen Kraai een dansvoorstelling in de klassieke zin des woords. De overige vier presentaties zijn hybride.
Recensies
Na Oumi over zijn moeder speelt in DAD de vader van Nasrdin Dchar een grote rol. DAD gaat echter veel meer dan Oumi ook over de actualiteit, over verdraagzaamheid en religies in onze huidige maatschappij. Dchar neemt je op een boeiende, natuurlijke manier mee door zijn verhaal, zijn angsten en zijn strijd voor meer tolerantie.
Skaters en freerunners vliegen je om de oren in Elements of Freestyle, de soms adembenemende nieuwe show van danscollectief ISH. In combinatie met emotie en passie in elke beweging en een naadloos aansluitend lichtontwerp kom je ogen te kort om alles in je op te nemen.
De voorstellingen van Davy Pieters draaien meestal om de invloed van technologische ontwikkelingen en beeldcultuur op de (toekomstige) mens. In haar nieiuwste voorstelling, The Unpleasant Surprise, staan dit keer de gewelddadige beelden in de media centraal die dagelijks op ons worden afgevuurd. Wat is het effect daarvan op de mens?
Wie de eerste editie van de South African Road trip of het Soweto Gospel Choir zag, weet hoe ongelofelijk swingend een koor uit Zuid-Afrika kan zijn. Met het Khayelitsha United Mambazo Choir uit Kaapstad is dat niet anders.
Het leven is een rituele dans die zich vrijwel voortdurend afspeelt op een hellend vlak. We zien tien mensen dansen tot ze er bij neervallen. Sommigen blijven overeind, maar velen struikelen of zijn voortijdig uitgeput.
‘Heb je ooit Arnon Grunberg zo op de achterkant van een boek zien staan?’ Het is niet alleen de ijdelheid van Harry Mulisch waarmee de spot wordt gedreven. Ook zijn gewichtigdoenerij met verwijzingen naar mythes, Dante en wat al niet meer, vindt in de ogen van de jonge actrice Bente geen genade.
Bestaat er een modern toneelstuk dat vaker in Nederland is opgevoerd dan de onverwoestbare klassieker van Albee? Waarschijnlijk niet. Wat zou regisseur Johan Doesburg daar mee doen en hoe verhouden Carine Crutzen als Martha en Warre Borgmans als George zich tot elkaar? Het antwoord kan maar tot één conclusie luiden. Deze ontluisterende, intrigerende enscenering staat bol van hogeschool acteren en biedt toch nog nieuw inzicht.
Een topcast, de prachtige composities van Stephen Sondheim en een verhaal vol humor: Into The Woods is genieten van hoogstaand muziektheater.
Jan is een niets ontziende durfkapitalist. Jan vertrouwt niemand behalve de markt. Winnen is het enige dat hem drijft. Geld is alles. ‘Hoe meer je hebt, hoe minder het lijkt’ zegt hij in een van de eerste scènes van Nieuw geld, geschreven door Charles den Tex en Peter de Baan.
Na het enorme succes van het boek PAAZ van Myrthe van der Meer kon een theatervoorstelling niet uitblijven. Het boek is tot een monoloog bewerkt. Dit leidt helaas tot een oppervlakkig, langdradig toneelstuk waarin actrice Yora Rienstra te veel vertelt in plaats van acteert.
Ooit interviewde ik Brigitte Kaandorp over een programma dat zij maakte met de Wëreldbänd. Ze raakte niet uitgesproken over wat deze mannen allemaal kunnen. Nu zijn artiesten die met elkaar werken wel vaker aardig voor elkaar, maar na het zien van Släpstick, de meest recente voorstelling van de Wëreldbänd, is er maar één conclusie mogelijk. Kaandorp had volkomen gelijk.