Recensies

Twee jaar geleden nam cineast en theatermaker Sanne Vogel twee Syrische vluchtelingen in huis, die ze inmiddels haar broertjes noemt. In Nieuwe Familie staan de drie samen op het podium en vertellen ze het verhaal over hun vlucht en hun tijd in Nederland. Het is oprecht documentairetheater dat meer begrip kweekt voor vluchtelingen, maar minder raakt dan je zou verwachten.

Zoals vaker beginnen de Verleiders hun voorstelling met vragen aan het publiek. Wie heeft er gestemd? Wie van de niet-stemmers deed dat bewust? Wie heeft een abonnement op een krant? Wie doet er vrijwilligerswerk? Zo scheppen de Verleiders direct een band met hun publiek dat daardoor open staat voor de informatie die zij vervolgens over hen uitstrooien.

Ze ligt doodstil in bed op het achtertoneel. Haar bleke gelaat en de roerloze houding maken direct duidelijk dat ze terminaal is. Dan komt de man binnen en rijdt het bed naar het voortoneel. Zwijgend gaat hij zitten. Niet dichtbij het bed, maar op enkele meters afstand.

In het Nederlandse jeugdtheater worden de meeste voorstellingen zelf bedacht, geschreven en gespeeld. Repertoire is zwaar in de minderheid en oude Grieken al helemaal. Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen. Na Lear dat Liesbeth Coltof onlangs maakte bij de Toneelmakerij, is nu Ifigeneia Koningskind van NT Jong te zien.

Het jonge meisje Nour trekt met haar vader weg uit haar land dat te lijden heeft onder een rattenplaag. Ze gaan op zoek naar een beter leven in een ander land. Ze maken een avontuurlijke tocht met talloze hindernissen. Maar bestaat dat beloofde land wel? Woestijnjasmijntjes van de Toneelmakerij is een heerlijke ode aan de verbeelding die zich laat bekijken als een roadtrip.