De voorstellingen van Davy Pieters draaien meestal om de invloed van technologische ontwikkelingen en beeldcultuur op de (toekomstige) mens. In haar nieiuwste voorstelling, The Unpleasant Surprise, staan dit keer de gewelddadige beelden in de media centraal die dagelijks op ons worden afgevuurd. Wat is het effect daarvan op de mens?
Recensies
Wie de eerste editie van de South African Road trip of het Soweto Gospel Choir zag, weet hoe ongelofelijk swingend een koor uit Zuid-Afrika kan zijn. Met het Khayelitsha United Mambazo Choir uit Kaapstad is dat niet anders.
Het leven is een rituele dans die zich vrijwel voortdurend afspeelt op een hellend vlak. We zien tien mensen dansen tot ze er bij neervallen. Sommigen blijven overeind, maar velen struikelen of zijn voortijdig uitgeput.
‘Heb je ooit Arnon Grunberg zo op de achterkant van een boek zien staan?’ Het is niet alleen de ijdelheid van Harry Mulisch waarmee de spot wordt gedreven. Ook zijn gewichtigdoenerij met verwijzingen naar mythes, Dante en wat al niet meer, vindt in de ogen van de jonge actrice Bente geen genade.
Bestaat er een modern toneelstuk dat vaker in Nederland is opgevoerd dan de onverwoestbare klassieker van Albee? Waarschijnlijk niet. Wat zou regisseur Johan Doesburg daar mee doen en hoe verhouden Carine Crutzen als Martha en Warre Borgmans als George zich tot elkaar? Het antwoord kan maar tot één conclusie luiden. Deze ontluisterende, intrigerende enscenering staat bol van hogeschool acteren en biedt toch nog nieuw inzicht.
Een topcast, de prachtige composities van Stephen Sondheim en een verhaal vol humor: Into The Woods is genieten van hoogstaand muziektheater.
Jan is een niets ontziende durfkapitalist. Jan vertrouwt niemand behalve de markt. Winnen is het enige dat hem drijft. Geld is alles. ‘Hoe meer je hebt, hoe minder het lijkt’ zegt hij in een van de eerste scènes van Nieuw geld, geschreven door Charles den Tex en Peter de Baan.
Na het enorme succes van het boek PAAZ van Myrthe van der Meer kon een theatervoorstelling niet uitblijven. Het boek is tot een monoloog bewerkt. Dit leidt helaas tot een oppervlakkig, langdradig toneelstuk waarin actrice Yora Rienstra te veel vertelt in plaats van acteert.
Ooit interviewde ik Brigitte Kaandorp over een programma dat zij maakte met de Wëreldbänd. Ze raakte niet uitgesproken over wat deze mannen allemaal kunnen. Nu zijn artiesten die met elkaar werken wel vaker aardig voor elkaar, maar na het zien van Släpstick, de meest recente voorstelling van de Wëreldbänd, is er maar één conclusie mogelijk. Kaandorp had volkomen gelijk.
Adèle Bloemendaal, Conny Stuart en Jasperina de Jong stonden nooit samen op de planken, maar dankzij het gave idee van producent Hans Cornelissen gebeurt dat nu dus wel in deze gloednieuwe Nederlandse musical. Cornelissen vroeg Ellen Pieters voor de rol van Adèle, Frédérique Sluyterman van Loo is Conny Stuart en Hanneke Drenth speelt Jasperina de Jong.
Geert Lageveen en Leopold Witte maken een tussenbalans op van hun leven. De kinderen verlaten het ouderlijk huis. Ouders zijn overleden, of heel oud. Vrienden vallen weg. De dood komt steeds dichterbij. Leopold wilde daar een voorstelling over maken. Geert zag het niet zitten, maar is er door Leopold ingeluisd, zo vertelt hij.
Het toneelbeeld is een enorme puinhoop. Er staan palletwagentjes, een autoband, een bad, koelbox, koffiekan, stoel, een kruk en nog veel meer. De eerste minuten van de voorstelling voltrekken zich in stilte, maar verschillende voorwerpen op het toneel vallen om en zetten andere objecten in beweging.
Pagina's
