Het is een lange zit, ruim drie uur. En het is een nogal statische voorstelling. Maar je wordt wel beloond, vooral na de pauze. De rechtbankscène imponeert enorm, vooral ook door de prachtige tekstbewerking.
Recensies
Paradijsvogels bezorgt je een mooie avond omdat Delfgaauw fraai kan vertellen. Zijn poppen zijn prachtig. De speltechniek van Delfgaauw is verbluffend en zeer verfijnd.
Het begin is meteen al overrompelend. Zo'n twintig mensen lopen door elkaar heen op een toneel dat met losse elementen overduidelijk een filmstudio moet voorstellen. Er zakken decorstukken, die praat met die, soms gaat het zogenaamd net goed - alles van een timing en niveau waar je u tegen zegt.
Met zijn zelf uitgevonden genre operette van karton gaat Steef de Jong onvermoeibaar door om zijn publiek te verbazen en verrassen. Deze Orfeo-voorstelling is een vervolg op Steefs operetteuurtje.
De onzichtbare man heeft een sterk filosofische inslag die voortdurend blijft boeien en uiterst grappig en verwarrend is maar vooral barst van originele, inventieve vondsten. De voorstelling leunt sterk op poppenkast, het is feitelijk een Jan Klaassen en Katrijn 3.0 met vaak joelende kinderen, wat de feestvreugde aangenaam verhoogt. Het is een van Batelaans allerbeste voorstellingen geworden.
Toen Alex Klaasen zijn solovoorstelling Eindelijk alleen speelde, was het publiek razend enthousiast, de recensenten lyrisch en was de Neerlands Hoop-prijs voor hem. Maar het bleek toch niet helemaal zijn ding te zijn. Hij doet het graag met anderen en die anderen mogen zich daar heel gelukkig mee prijzen.
De speelvloer is helemaal leeg. Jimi Zoet, een van de vier performers komt op. Kijkt het publiek onderzoekend aan. Stilte. Dan volgt een tweede performer die eveneens in stilte een plaats inneemt. Totdat alle vier spelers vlak voor ons staan. De opening van Ur is brutaal en gewaagd.
Zes jonge vrouwen dansen op het toneel; zes totaal verschillende persoonlijkheden, maar opgaand in een eenheid. Een eenheid in dans, kleding en krachtige uitstraling. Zo begint Role Model van DOX & Nicole Beutler Projects. Je raakt meteen geïntrigeerd door de toffe urban dansmoves die ze laten zien, en blijft dat tot het einde.
Salam is een uiterst gloedvolle voorstelling geworden waarin diverse kunstdisciplines en culturen met een zeer aantrekkelijk hoog tempo over elkaar heen buitelen.
Drank brengt de waarheid schrijnend en komisch aan het licht. Volgens dit procedé zijn sinds Who’s afraid of Virginia Woolf van Edward Albee uit 1962 talloze stukken gemaakt. We kijken er nog steeds graag naar omdat het vaak zo heerlijk herkenbaar is. Auteur Philip Walkate maakte met Wijn een bijzonder sterk geconstrueerd en zorgvuldig opgebouwde variant op dit soort drama met verrassende plotwendingen dat vanaf het begin erg humoristisch is.
Tijdens het passende slotakkoord, You can't always get what you want van The Stones zit Platonov bij het uitzendbureau. Hij is alles kwijt, vrouw, kind vrienden en huis. Hoe dat zover heeft kunnen komen is al vrij snel duidelijk in deze bewerking van regisseur Thibaud Delpeut.
Voor zijn debuut Het failliet van de moderne tijd werd cabaretier Tim Fransen overladen met complimenten en kreeg hij de Neerlands Hoop 2016, de prijs voor het grootste cabarettalent. Heel moeilijk om dit te overtreffen en dat blijkt ook in opvolger Het kromme hout der mensheid. Het niveau blijft hoog, maar de voorstelling maakt minder indruk.