Het verhaal is best komisch, maar niet hoogstaand, dus daarvoor hoef je niet naar deze voorstelling. Maar er zijn genoeg andere redenen om wel te gaan zoals de absolute klasse van Willemijn Verkaik, en de overige, sterk spelende castleden. Ook de muziek is fijn.
Recensies
De broers staan elkaar naar het leven. Even later spelen ze een fraai duet op saxofoons. David haat zijn moeder. Zegt hij. Dan snelt hij haar weer te hulp als vader voor de zoveelste keer zichzelf onmogelijk maakt door overmatig drankgebruik.
Na Elisabeth in Concert op Paleis Soestdijk, is er nu Aida in Concert. Waar Elisabeth een doorgecomponeerde musical is, en vrijwel het hele verhaal dus in de nummers wordt verteld, is dit bij Aida niet het geval. Dat wreekt zich.
Kees van Amstel neemt je helemaal mee in zijn verhalen. Als de recensent thuis meteen die laatste plaat van Stan Getz gaat zoeken en dat ene nummer van die andere genoemde artiest, dan heb je blijkbaar een boeiend verhaal verteld. Zijn meeste onderwerpen liggen voor de hand, maar hij doet er goede zaken mee.
Mozart is dood, zijn graf is een vleugel met rozen die langzaam hemelwaarts rijst. Het is slechts een van de vele vondsten die deze overdonderend goede, soms iets te volle, productie kenmerken.
Het is een even realistische als choquerende scène: met witte verf schrijft de Congolese danser en choreograaf Faustin Linyekula op het lichaam van Pasco Losanganya de namen van de landen die tijdens de Koloniale Conferentie van Berlijn in 1885 Afrika onderling verdeelden en Leopold II Congo toebedeelden.
Begeleid door de klanken van Origineel Amsterdams van Osdorp Posse komt Lebbis in een paar eeuwen oud kostuum met pofmouwen het podium op. Hij neemt het publiek in sneltreinvaart mee door de geschiedenis en, na de pauze, de huidige staat van Amsterdam, zijn stad.
Een vliegtuig stort neer, de overlevenden maken van hun toch naar een idyllisch eiland een avontuur en vieren daar vervolgens een feestje dat slechts even verstoord lijkt te worden door een zeemonster.
Opera is geen wedstrijd. Niet voor niets laat de Iraanse componist Aftab Darvishi wel die ene aria klinken in Turan Dokht, maar dan zonder de dramatische climax die iedereen kent,al was het maar van Pavarotti tijdens het WK in 1990.
Laura van Dolron gaat voorbij de smalltalk in Wat we normaal niet horen. Dat levert inspirerende verhalen op die je soms anders naar vaak gegeneraliseerde ‘groepen’ laten kijken, maar de spanningsboog verslapt wel op sommige momenten.
Beppi is een beetje achterlijk en draagt een bril met jampotglazen. Als ze een ansichtkaart krijgt van haar tante dwingt haar moeder haar om die hardop voor te lezen. Als ze vergissingen maakt, slaat haar moeder haar in het gezicht. Even later is moeder weg en kan ze foutloos de kaart lezen. Zo achterlijk is Beppi nu ook weer niet.
Atlantis is een levenslange reis en niet het paradijs. Dat lijkt de belangrijkste conclusie uit de nieuwste muziektheaterproductie van de Veenfabriek met een tekst van Joeri Vos. Atlantis is een moedige, maar ook wonderlijke keuze voor een festivalvoorstelling.
Pagina's
