Dat de Theatertroep een bijzonder clubje is, wist je wellicht al. Hoe goed ze zijn, blijkt weer in hun nieuwste voorstelling. Voor de pauze spelen ze een hilarische bewerking van Mephisto waarna een nieuw stuk van Judith Herzberg volgt in een verstilde speelstijl. Een enorm contrast.
Recensies
En dus zal ik weer gaan is fraai documentair theater dat echter wel enigszins ontsierd wordt door de onbenullige gesprekjes met het publiek. Hoofdpersoon Rik staat model voor het toenemend aantal anonieme mensen wiens leven zich voor een groot deel voltrekt buiten de samenleving, mensen die we allemaal dagelijks tegenkomen. Den Boer geeft hen een gezicht en dat is mooi.
In Ja zoekt Dchar vooral naar begrip. Zijn vorm van verteltheater leent zich daar erg goed voor. ‘Als je tijd geeft aan wat moeilijk is, wordt moeilijk makkelijk.’ Het is een optimistische boodschap die hij mee geeft aan zijn publiek.
'Wij nemen onze marketing heel serieus en uw indiaan past prima in ons plaatje.' Anderen willen hem tentoonstellen in een circus of freakshow. Het is het enige wrange moment in ISHI, Indianenwijsheid voor de 21e eeuw van Het Filiaal Theatermakers. Centraal staat de laatste overlevende van de Yahi-stam, die in 1911 uit 'het stenen tijdperk' in de moderne tijd stapt.
Deze versie van Op hoop van zegen is vooral ingetogen met sobere, mooie kostuums en een somber doch stijlvol decor.De fraaie meerstemmige samenzang van het ensemble valt direct op. Het acteren is voor de pauze ietwat oubollig, maar dat wordt in de tweede helft ruimschoots goedgemaakt.
De Vlaams-Nederlandse theatercollectie (bewust zonder f) van jonge makers BOG. is volwassen geworden. Met een onmiskenbaar eigen gezicht bevraagt BOG. in elke voorstelling een onderwerp dat te groot lijkt om te bevatten.
Met sterke timing, tal van originele vondsten en aanstekelijk fysiek spel weten de vijf het publiek een uur lang te boeien, een ideale lengte voor Zeitgeber. More dogs maak geraffineerde, eigenzinnige kunst met een hoge amusementswaarde waar je iedereen mee naar toe kunt nemen.
Vier jaar geleden maakten Raven Ruëll en Jan Sobrie met Bekdichtzitstil een even ongebruikelijke als eerlijke voorstelling over kinderen die 'anders' zijn. In hun nieuwe voorstelling Woestzoeker bij Theater Artemis en het Vlaamse Theater Antigone zijn het Sammy en Ebenezer in de 'je-zit-in-de-shit-club' zitten.
Het verhaal dat Het duel vertelt heeft eigenlijk niet zo veel om het lijf. Maar toch is dit een heerlijke toneelavond. De spelvreugde spettert voortdurend de zaal in. De regie sprankelt en de aankleding is fantastisch.
Vaste ingrediënten zoals uitzinnige decors, een kolderieke speelstijl en creatieve vertalingen van bekende popliedjes, ditmaal van Queen, bepalen ook in Hamlet de sfeer. Wart Kamps excelleert als Horatio, nar en Goudenster. Matthias Van de Vijver is een innemende Hamlet die hier een surfboy is. Kramer, Duyns en de acteurs zijn op alle niveau's zo ontzettend goed dat ook deze Hamlet een fantastisch feest is om naar te kijken
Dickens zou vast trots zijn op de tintelfrisse Scrooge die de Haarlemse Stadsschouwburg dit jaar produceerde. Vormgever Rieks Swarte, regisseur Javier López Piñón en auteur Don Duyns maakten er een origineel geactualiseerde voorstelling van.
Thomas Acda neemt ons in zijn eerste solovoorstelling Motel mee op reis. Deze trip is echter inhoudelijk niet erg boeiend, waardoor Motel het vooral van de muziek en natuurlijke innemendheid van de veelzijdige Acda moet hebben.