Tienduizend ton CO-2 extra de lucht in. Hoeveel olifanten zijn dat? Maar dat is wel de consequentie als twee mensen een kind op de wereld zetten. Moet je dat dan wel willen? Na wat vijven en zessen over het nut van twijfelen volgt een gloedvol ‘ja’. Want goed volk zijn ze, vinden ze van zichzelf.
Recensies
Het Midden-Oosten als kruitvat van de wereld blijft een onuitputtelijke bron van boeiende verhalen. Het Amsterdamse Storytelling Centre dat als missie heeft mensen te verbinden presenteert met Sons of Abraham, de derde, Engelstalige, voorstelling van Sahand Sahebdivani en Raphael Rodan. De eerste is afkomstig uit Israël, de tweede uit Iran.
Het is 30 oktober 1938, Amerika. Op de radio klinkt het muziekprogramma Mercury Theatre on the Air, totdat het opeens wordt onderbroken door een liveverslag van een aanval van Marsbewoners op New Jersey.
Vijf talen, vijfstemmige zang, bravoure, anarchie, verwarring, absurdisme, muzikaliteit, dialoog, en nog veel meer. Ogen en oren worden op buitengewoon aantrekkelijke en amusante wijze flink aan het werk gezet in Real boys. Je zou het kunnen zien als een hilarische poging om musical te maken. Hoewel.. virtuoos muziektheater dekt de lading beter.
Gefascineerd door het feit dat diva Barbra Streisand een heuse privé-winkelstraat in haar kelder heeft, bedacht scriptschrijver Jonathan Tolins een verhaal waarin Alex More, een werkloze acteur in Los Angeles, daar een baan als winkelmedewerker krijgt. Door het afgelasten van Hello, Dolly! kreeg Freek Bartels de kans voor zijn eerste solo.
In de reeks Het Nationale Theater speelt Altijd ging vrijdag Spoonface in première, een solo van Soumaya Ahouaoui die eerder in het prachtige Melk en dadels speelde. De actrice imponeert met naturel spel in een sobere, maar krachtige regie van Noël Fischer.
Je waant je in een good old nachtclub, met kleine tafeltjes met daarop sfeerlichten rond het podium en een donkerte die de bijzondere setting nog intiemer maakt.
Minou Bosua en haar partner kregen een kind dankzij een goede vriend, acteur Eelco Smits. Bosua (ex-Bloeiende Maagden) verhaalt daarover samen met Smits die vorig jaar Toneelgroep Amsterdam verliet.
Bij binnenkomst zie ik het decor. Een monumentaal kil huis. Dit wordt geen feestje vanavond. Zoveel is duidelijk. Op het achtertoneel staat een grote deur. Natuurlijk.
Daar staat hij dan. De mens. Diersoort. Gekeerd in zichzelf. Oud al. Gevaarlijk balancerend en verkerend op de rand van verdwijning. Dood zoals de levenden. Nog één keer treedt hij in contact, in gesprek met zichzelf. Moet hij gaan of moet hij blijven? Waarom is hij überhaupt gekomen? Waarheen, waarvoor?
Festival Karavaan slaat zich slagvaardig door de corona-crisis.
Een fraaie houten gevel met vier deuren vormt het toneelbeeld. Beurtelings verschijnen vier vrouwen die zich een voor een meerdere keren aan het publiek voorstellen. Brutaal, bescheiden, verlegen of juist stoer. Telkens zijn de vrouwen gehuld in een andere outfit, totdat opeens de vier vrouwen in stilte naakt naast elkaar staan.
Pagina's
