Zoektocht naar overleden vader

Na een boek en een documentaire is de zoektocht van Merlijn Kamerling naar zijn vader nu ook in het theater te zien. Waar de voorstelling gejaagd begint, valt gaandeweg de verstilling in.

In 2010 berooft acteur Antonie Kamerling zichzelf van het leven. Waar vele Nederlanders hem denken te kennen, weet zijn dan 11-jarige zoon Merlijn echter vrij weinig over zijn vader. In de jaren die volgen heeft hij ook geen behoefte aan meer informatie. Na zijn middelbareschooltijd strandt hij in jaren vol blowen en gamen. Na een ontmoeting met zijn vaders boezemvriend besluit hij uiteindelijk op zoek te gaan naar wie zijn vader was, om zo hopelijk antwoorden te vinden en verder met zijn leven te kunnen. Hij praat met familieleden en oude vrienden van zijn vader over Antonies leven en depressie, en vele op de achtergrond geraakte herinneringen.

We vallen meteen in de onrust van Merlijn. Nonchalant in hoodie, bier drinkend, en zich afzettend tegen alles. Hij praat in een ontzettend hoog tempo en er is weinig rust in het eerste deel van het stuk. Het moordende tempo, de snelle muziek en het in eerste instantie ontbreken van context zorgen ervoor dat het even duurt voor je met hem mee kunt voelen, maar het is wellicht een bewuste keuze om zo de onrust in Merlijns hoofd te tonen.

Dit verandert als hij op zoek gaat naar wie zijn vader was. Langzaam komt er rust in het spel en in Merlijns hoofd. Onzekerheden worden zichtbaar, tijdens de gesprekken met zijn oma, de telefoongesprekken met zijn moeder, en met Antonies vrienden. Het eerste gesprek met een oud-collega/vriend maken we daadwerkelijk mee. Knap hoe acteur Soy Kroon gemakkelijk en duidelijk, door vertelstijl en lichaamstaal, switcht tussen de personages en je steeds meer het verhaal in trekt.

Na het eerste gesprek met de oud-collega komen via een goed bedachte oplossing de overige gesprekken voorbij. Merlijn leest zijn gespreksaantekeningen voor en hangt de kladblaadjes op ijzeren rekken. Deze staan eerst naast elkaar, als een haast ondoordringbare wand, die de onbereikbaarheid van Merlijn lijkt uit te beelden. Gaandeweg verplaatst Merlijn de rekken en creëert hij zo letterlijk en figuurlijk ruimte. Hij krijgt herinneringen terug en leert een heel andere kant van zijn vader kennen.

Mooi is de scène waarin hij terugblikt op de vader-zoonvakantie in Scheveningen, een paar weken voor Antonies dood. Ook ontroerend is wanneer we de dag van Antonies dood herbeleven. Waar Kroon eerst vanaf een afstandje beschouwend vertelt over die dag, alsof het over een onbekende gaat, vloeit dit prachtig over in zijn persoonlijke verhaal, vanuit het perspectief van de kleine Merlijn. De volwassen Merlijn is uiteindelijk in zijn zoektocht de diepte ingegaan, heeft geworsteld, maar aan het eind van de voorstelling voel je de zwaarte uit zijn lichaam verdwijnen. Ontroerend.