Zet een paar clichés achter elkaar en noem het een show

Manon Blaauw en Kevin van den Berg vormen cabaret duo Blauwe Vinkjes en proeven na het winnen van de Publieksprijs van het Amsterdams Studenten Cabaret Festival voor het eerst van het toeren door Nederland. Blauwe Vinkjes hebben anderhalf jaar hun voorstelling gespeeld voordat ze met Disclaimer in première gingen. In de tussentijd zijn ze gecoacht door regisseur Ruut Weismann, bekend van veel musicals en onder meer Acda en De Munnik, Paul de Leeuw en Ellen ten Damme.

Zij debuteren met een voorstelling die -volgens de beschrijving- gaat over het uit het oog verliezen van sociaal contact door sociale media. Dat las ik pas na afloop van de show, toen ik de persmap nog eens bekeek. We zien een blauwgekleurd toneel met op het doek een afbeelding van iets dat lijkt op een donkere tunnel. De lichten in de zaal gaan uit, en op het podium schijnen felgekleurde spotlights en flitsende balken. Complimenten voor de lichtontwerper.

Het felblauw geklede duo opent door te playbacken op een door een robot ingesproken disclaimer hun gelijknamige show. Daarbij maken zij komische bewegingen en zijn ze goed op elkaar afgestemd. Het optreden bestaat uit een aantal sketches waarin zij gebreken en absurditeiten van de moderne tijd aankaarten. Een voor de hand liggend concept, immers, sociale mediaplatformen staan er vol mee. Van den Berg en Blaauw wekken de indruk de hits uit hun hoofd te hebben geleerd om deze vervolgens op te voeren op het podium. Om deze grappen lachte ik jaren geleden al. Het idee dat men elkaar uit het oog verliest is totaal langs mij heen gegaan. Ik was eerder bezig met het niet uit het oog verliezen van mijn aandacht voor wat de spelers vertelden. Het verbaast mij dat Weismann niet kritischer geweest is op het slappe materiaal dat de Blauwe Vinkjes anderhalf uur gevuld hebben.

Doodzonde, want de twee beschikken over veel talent. Hun bijna levensechte imitaties, komische typetjes en gevatte, mooi gezongen liederen vallen echter totaal in het water wanneer zij bijvoorbeeld het gebruik van bizarre afkortingen en het opspuiten van lippen behandelen. De grappen zijn goed uitgevoerd, maar vooral erg onorigineel. Daar waar ik telkens hoopte op een nieuw inzicht of een knallende punchline, bleef het duo aan de oppervlakte. Een beetje cabaretier kan overal grappen over schrijven, maar dat wat gedaan is, is gedaan. Het duo zet een paar clichés - ‘Dat moet tegenwoordig allemaal maar zo..’ of ‘Identiek is het nieuwe authentiek’ - achter elkaar en noemt het een show.

Wanneer het duo tien minuten bezig is, zou je in je hoofd bingokaart met thema’s die de cabaretiers eventueel op tafel zouden leggen kunnen maken. Na een verticale én horizontale bingo stel je je verwachtingen bij om op hun golflengte te komen. Hiermee zul je merken dat de humor een stuk dragelijker wordt. Wellicht trekken dan zelfs je mondhoeken omhoog!

Bij thuiskomst trok ik de laarzen die mijn voeten al de hele avond knelden uit. Wát een opluchting. Een gevoel dat ik eerder die avond had toen de spots weer aansprongen en het duo zijn laatste buiging maakte. Kevin en Manon hebben samen een geestige show opgevoerd en bewezen mensen te zijn met goed gevoel voor muziek en acteren. Ik ben benieuwd wat de twee brengen als zij alle grappen en typetjes zelf bedenken.