Zeldzaam geslaagd, alles klopt

Regisseur Michel Sluysmans overtreft zichzelf. Zelden zag ik een productie waarin muziek, tekst, spel en decor zo fraai verweven zijn. De balans is perfect en dat maakt Noem het maar liefde een zeldzaam geslaagde voorstelling waarin alles klopt.

Ilja Leonard Pfeijffer schreef een prachtige tekst die losjes is gebaseerd op Reigen van Arthur Schnitzler. Na een spetterende muzikale opening is de eerste dialoog gelijk raak. Man en vrouw raken vast in een hotellift. Hij wil eindelijk weer eens zoenen, zij moet daar niets van hebben. Het inkijkje in dit uitgebluste huwelijk is even somber als hilarisch. Het vormt de opmaat tot allerlei ontmoetingen waarin de worsteling met liefde en seks centraal staat.

Noem het maar liefde speelt zich af in een hotel waarin de barkeeper een prominente rol heeft. Jan-Paul Buijs, vooral bekend van zijn werk bij Toneelschuur Producties en Circus Treurdier, speelt daarmee de rol van zijn leven. Zijn tekstbehandeling is geweldig, maar ook mimisch blijkt hij zeer sterk en even later speelt hij bas of gitaar alsof hij nooit anders deed.

Maar ook de andere acteurs verrassen in de vele muzikale intermezzo’s. Viktor Griffioen componeerde niet alleen alle muziek, maar stoomde ook de acteurs klaar voor liedjes die variëren van stevige rock tot fijnzinnige close harmonie waarbij alle zes acteurs zingen. Wow. Samen met Elisabeth De Loore zorgt Griffoen ook voor een fijne, zeer effectieve soundtrack die de hele voorstelling schraagt.

Alle acteurs spelen verschillende personages. Anniek Pheifer en Jeroen Spitzenberger zijn onder meer een oud echtpaar waarbij zij de fan is van de oude rocker die alles is vergeten. Jouman Fattal speelt een zelfbewuste jonge vrouw die best een zakenman wil neuken als dat haar carrière kan helpen. Even later is ze te zien als robotvrouw van een man die haar als zijn nieuwe liefde voorstelt aan zijn familie. Fattal doet dat geweldig en is ronduit hilarisch.

Michiel Voet ontwierp een prachtig decor waarin het toneelbeeld razendsnel verandert van rockbühne tot hotelbar en meer. Ook daardoor blijft de voorstelling voortdurend boeien zonder ook maar een enkel moment in te zakken. De teksten van Pfeijffer schakelen met groot gemak van humor naar tragiek en tonen voor velen herkenbare situaties. Daarmee houdt hij zijn publiek een fijnzinnige spiegel voor als het gaat om de overeenkomsten en verschillen tussen liefde en seks, maar ook trouw en vriendschap zijn belangrijke ingrediënten.

Soms is Noem het maar liefde troostrijk zoals bij de oudere rocker die zich verzekerd weet van de onvoorwaardelijke liefde van zijn partner. Vaker echter stemmen de verschillende scènes tot treurigheid waarbij de relativerende humor dan toch ook weer troost biedt. Dat de tekst aan het slot nog een originele wending neemt maakt deze voorstelling helemaal af.

Te zien t/m 1 juni