Worstelen in een onheilspellende, natte toekomst

Het openingsbeeld is prachtig. Het gezin zit in de nok van het huis na een enorme overstroming. Ze mopperen op elkaar en eigenlijk houden ze daar nooit meer mee op. In een hermetische setting worstelen ze met verleden en toekomst.

De twee vrouwen Sofie (Randy Fokke) en Tara (Jip Smit) hebben het nodige te stellen met hun puberende zoon (Koen van der Molen) en met Sofies vader Maarten (Paul R. Kooij). Er spoelt een lijk aan (Alexander De Maere) dat later als geestverschijning alsnog de verhoudingen tussen de vier huisbewoners op scherp zet.

Langzaamaan wordt duidelijk welk verleden deze vier mensen met zich meetorsen. De puberzoon is onhandelbaar en verbindt daar enigszins plotseling vergaande consequenties aan. De vrouwen proberen elkaar in balans te houden wat ontregeld wordt door de komst van de geest van de buitenstaander die vooral Sofie in de ban houdt. 

De dialogen zijn soms humoristisch en het ietwat magisch-realistische sfeertje dat de makers creëren, maken dit een wonderlijk maar onderhoudend toneelstuk dat zich afspeelt in een onheilspellende natte toekomst. Ondertussen zijn deze mensen vooral eenzaam en is de boze buitenwereld, afgezien van het water, afwezig. De binnenwereld brengt weinig troost. De schadeuitkering van de verzekering valt tegen en het water dreigt wederom te stijgen. Het gezin wapent zich tegen een nieuwe vloedgolf. Deze vier mensen zijn tot elkaar veroordeeld. Dat levert een beklemmend gevoel dat de bewoners ook wel weer relativerend ondergaan en wat gepaard gaat met een prachtig, maar ook vervreemdend slotbeeld.