Wertheim weet weer te verrassen

En weer flikt hij het. Weer is hij uitermate origineel. Weer is de creativiteit grenzeloos. Weer weet hij te verrassen. Weer maakt hij het recensenten lastig. Na afloop van de première krijg ik een briefje waarin Wertheim critici vraagt niet te veel prijs te geven over de inhoud van zijn voorstelling om zo de lol voor toekomstige bezoekers niet te bederven.

In Voor heel even speel de mobiele telefoon een grote rol. Wertheim bouwt er een enorme spanning mee op die een groot deel van zijn show bepaalt. Hoe dat gebeurt, moet je zelf ervaren, maar het is zeer waarschijnlijk dat je je lange tijd zult afvragen waar Wertheim je naar toe manoeuvreert.

Opnieuw is Wertheim aangenaam weinig zelfgenoegzaam en verrast hij zelfs met een vleugje zelfkritiek. Al is die nogal gratuit. Immers, als hij zichzelf omschrijft als een cabaretier die met vormexperimenten zijn gebrek aan talent maskeert, lijkt het er sterk op alsof hij het tegendeel beweert. De Wertheim-watcher weet dan genoeg.

Opnieuw kenmerkt Werheim zich door veel creativiteit. Niet alleen in de enorm grote spanningsboog die hij weet te creëren, maar ook in de vele grappen, niet alleen met taal, maar ook met decor, licht en rekwisieten als een stofzuigerslang en een opblaasbanaan. Hij creëert daarmee ook een curieus, minder geslaagd slot.  Maar dat is slechts een klein minpuntje bij zijn elfde voorstelling die uitblinkt in de niet altijd voor de hand liggende combinatie van toegankelijk en intelligent theater.

Opnieuw bereikt Micha Wertheim een zeer hoog niveau. Al jarenlang. Dat is zeer bewonderenswaardig.