haar verschijning is onveranderd imponerend en haar danskunst adembenemend. Foto: Altin Kaftira
4

Igone de Jongh – I - Senf Theater i.s.m The Fame Game Initatives

Wereldniveau van De Jongh verdient meer klasse

Gezien op: 

22 februari, De Vest, Alkmaar

Te zien t/m: 

februari 2023

Het voelt vreemd en grappig tegelijk om sterdanseres Igone de Jongh te horen praten over bitterballen, pasta maken, wijn drinken en verlangen naar Toscane. De clichématige teksten van echtgenoot Thijs Romer in haar eerste eigen programma staan in groot contrast met haar superieure danstechniek.

Ruut Weissman regisseerde en het programma oogt vreemd genoeg wat onbeholpen. Op het achterpodium staat een trio met piano, viool en fagot en zingt tenor Walther Deubel soms wat aria’s. Het geeft De Jongh gelegenheid zich te verkleden, maar wat een vreemde keuze is dit. Wel heel leuk is het gesprek dat de ballerina met de zaal voert. Dat is bijzonder om te ervaren omdat De Jongh er zichtbaar veel plezier aan beleeft. Ze had veel te verwerken tijdens de lockdowns, antwoordde ze op een vraag hoe ze de afgelopen tijd is doorgekomen. Ze nam in 2019 onverwacht op pijnlijke wijze afscheid van Het Nationale Ballet waar ze, zo blijkt uit haar biografie uit 2020, ‘onderdeel was van een machine’ en forse kritiek uitte op artistiek leider Ted Brandsen. De Jongh babbelt opvallend ontspannen met het publiek en vertelt dat ze nog veel meer programma's in petto heeft. Een mevrouw op een van de voorste rijen vertelde haar: ‘U danst ontroerend goed.’

Dat is geen woord te veel gezegd. Als De Jongh danst, blijf je kijken. Voor een danseres is ze met 42 jaar relatief oud, maar haar verschijning is onveranderd imponerend en haar danskunst adembenemend. De soepele bewegingen, ook van de armen, zijn van een zeldzame perfectie. Ze trakteert ons op de Stervende Zwaan wat De Jongh nooit eerder danste. Andere klassieke favorieten als Giselle en Le Corsaire zijn ook schitterend door haar enorme technische beheersing. Moderner is The Theory of Letting Go van de Italiaanse choreografen Sasha Riva en Simone Repele samen met de twee jonge Oekraïense dansers Aleksey Tutunnique en Stanislav Olshanskyi die ook nog een gedicht voorlezen. Deze dansers zijn overigens ook een genot om te aanschouwen, het lijkt soms wel of ze gewichtsloos zijn.

Na afloop van de voorstelling overheerst een wat ambivalent gevoel. Het is natuurlijk fantastisch om naar Igone de Jongh te kijken. Het programma is erg toegankelijk en dat is zeker aantrekkelijk. Maar met de korte muzikale intermezzo’s is het ook wat rommelig en dat is erg jammer. Die flauwe teksten helpen ook niet. De Jongh is wereldniveau. Haar eerste solovoorstelling verdient meer klasse.

 

 

Meer weten

Genre: