Wel erg veel krachtnummers

Zoals gebruikelijk leunt het jaarlijkse Wereldkerstcircus in Carré ook dit keer weer op het grote circusfestival in Monte Carlo. Daar worden de hoge onderscheidingen uitgereikt, de Gouden en Zilveren Clown. Toch weet Stardust Circus International van liefhebber Henk van der Meijden de Carré-editie altijd een eigen smoel te geven. Dat is dit keer onder meer door Rudy Hellewegen, de nieuwe spreekstalmeester, die de avond aan elkaar praat als een ervaren MC in een comedyclub. Eindelijk weer een spreekstalmeester die geen spiekbriefje nodig heeft en ook de niet doorsnee-namen van de artiesten moeiteloos uitspreekt.

Circus in Carré blijft een feest, niet alleen door het aanbod van hoge kwaliteit, maar ook door de swingende livemuziek van het orkest, dat dit keer onder leiding van Andrii Kakapych staat. Helaas brengen steeds meer artiesten hun eigen muziek mee, waarop hun act minutieus is gebaseerd. Er is weinig zo treurig als naar een niet spelend orkest te kijken.

In de samenstelling was het dit keer niet alleen goud dat er blonk. Zo was er een meer spectaculaire opening denkbaar dan de tamelijk steriele vrijheidsdressuur met veel herhalingen van Flavio Togni met zijn zestien paarden. Datzelfde geldt eigenlijk voor het slotakkoord van de show, de acrobatische versie van het Zwanenmeer door Sun Yina en Zhou Jie. Topkwaliteit, waar de balletliefhebbers van zullen smullen, maar dat is niet de spetterende finale die een circusshow nodig heeft. Veel actie en special effects zit wel in de black light dansgroep  Extreme Light, maar dat is toch een beetje een geforceerde manier om de circustraditie een jongeren-discolift te geven.

En als we dan toch nog even aan het mekkeren zijn, dan is het ook misgegaan met de clown. Met de Italiaan David Vassallo heeft Carré dit jaar een topper met vrolijke kuif in huis, die niet alleen grappig is, maar ook een uitstekende acrobaat. En dan mag die man alleen een stukje voor de pauze doen, terwijl we die door de hele voorstelling zeker drie keer hadden willen zien.

Naast de ongelooflijk lieflijke pas de deux in de lucht van het Oekraïense paar  Dmytro Grygorov en Daria Verbytska en de technisch perfecte, maar inhoudelijk wat gedateerde buiksprekersact van Willer Nicolodi, kent deze editie van het Wereldkerstcircus misschien iets te veel krachtnummers, waarbij de nekspieren de hoofdrol spelen. Pablo Nonato en Joel Yaicate uit Peru wandelen hoofd-op-hoofd door de piste alsof de onderman met een hoge hoed op zijn hoofd door de Kalverstraat loopt. Het Chinese Staatscircus levert een wonderschone act, waarbij de vrouwelijke acrobaat op het hoofd van haar partner een verzameling draaiende kleurrijke parasols in de lucht houdt. Eveneens uit China komt een hoofdbalans nummer, waarbij de omgekeerde acrobaat van het ene paaltje op het andere paaltje springt.

Doorgewinterde circusbezoekers kennen de meeste attributen en basisacts wel, maar als je naar de piramide van zeven personen kijkt van de Marokkaanse Mustafa Danguir Groep, gedragen door twee fietsers op een dunne staaldraad in de nok van Carré, dan stokt de adem toch even. Ook hebben we wel eens jongleurs kegels zien overgooien, en drie kegels is niet echt heel bijzonder, als je jongleurs wel eens acht in de lucht hebt zien houden. Maar wat Pat Fabio en Gordon Leif (als Strahlemann & Söhne) doen is niet alleen knap, maar ook supergeestig. Terwijl zij onverstoorbaar de kegels naar elkaar gooien, gaan bij de twee galant geklede heren het jasje, de stropdas, het overhemd, de broek, sokken en schoenen uit om daarna de achteloos weggegooide kledingstukken weer in omgekeerde volgorde aan te trekken.

Verbazing en bewondering was er ook bij de act van het Moldavische duo Our Story (Igor Tîcinschi en Iuliia Bezrukova) aan de Chinese mast. Vooral het van grote hoogte ruggelings in vliegende vaart naar beneden glijden is een angstige precisieklus. Tijdens de middagshow voor de première verliep de energieke act perfect, maar ’s avonds gleed Ticinschi na een minuut te ver door en landde hard op zijn rug. De act moest vroegtijdig worden afgebroken, maar de blessure schijnt mee te vallen. Hoe vervelend zo’n incident ook is, als je wilt dat er nooit iets mislukt, kun je je beter achter je Playstation gaan zitten. En dat is in vergelijking met het circus dodelijk saai.