Weinig sprankeling en diepte

‘Wil jij haar in bad doen? Samen met zeesterrencrèche-man?’ De allerlaatste zinnen van Vader en moedertje brengen een zachtheid en gevoeligheid tussen de twee vrienden over die in de rest van deze lunchtheatervoorstelling node worden gemist.

Twee single dertigers – hij homo, zij niet – zijn al bevriend sinds hun puberjaren. Ze besluiten, vooral op haar voorspraak, samen te proberen een kind te krijgen. Totaal onwetend en naïef geloven ze niet in het belang van afspraken zwart op wit zetten, maar gaan ze uit van het blinde vertrouwen dat ze in elkaar hebben. Ze groeien gedurende het proces echter steeds meer uit elkaar door tegengestelde verwachtingen en toekomstbeelden én door de nieuwe liefde van de jongen; een rol van Jelmer de Groot, die met zijn naturelle, gebalanceerde spel soms toch wat kwetsbaarheid in het stuk brengt. Aan nuances in emoties en spel ontbreekt het verder echter regelmatig.

Aan het begin van de voorstelling vallen we meteen in een ruzie tussen de beide wensouders (Teun Donders en Stefanie van Leersum). Door hiermee te beginnen, wordt onmiddellijk de toon voor het stuk gezet: hard en niet erg empathisch. Het startpunt is de kloof tussen beiden en hoewel er later in het stuk steeds tijdsprongen zijn naar het verleden, blijft het moeilijk in de vriendschap van vroeger te geloven. Bovendien duurt het door de verhaalstructuur met flashbacks een poosje voor je in het verhaal zit. De voorstelling raakt geen moment, de vriendschappelijke liefde tussen de twee komt niet over. De acteurs sprankelen niet en chemie tussen Donders en Van Leersum ontbreekt.

De tekst van Nic Bruckman -eerder succesvol met Kogelvis- die nu ook regisseerde, bevat een aantal grappige passages, onder meer als de twee vrienden afspraken proberen te maken over de omgangsregeling, maar het uiteindelijk slechts over bijles en suikerinname gaat. Ook is het decor goed bedacht: achter op de vlakke vloer staat een klein bassin met een laagje water, waar op verschillende momenten nuttig gebruik van wordt gemaakt. De fluffy, zachte, lage muur dient soms letterlijk als – zachte, niet-definitieve - scheiding tussen de twee en in een hoek liggen vele kleine, witte balletjes, die de eitjes voorstellen en soms een goed middel zijn om de frustraties op te botvieren. Die frustraties voeren echter jammer genoeg de gehele vijf kwartier de boventoon.