Warm spektakel

Spetterend, kleurrijk en heerlijk over de top. Tuurlijk, je moet ervan houden, operette. De meestal flauwe grappen buitelen over elkaar heen en worden met zoveel bravoure en vakmanschap gebracht, dat je er hartstikke vrolijk in meegaat.

Johann Strauss jr. componeerde Die Fledermaus, je weet wel, hij van An der schönen blauen Donau. Nee, niet van de Radetzkymars, dat was zijn vader. Het verhaal? Tja, de een heeft ooit de ander in het ootje genomen en de ander neemt nu wraak. De hoofdrolspelers zijn stuk voor stuk niet heel aardig, het is vergeefs zoeken naar wie goed is en wie slecht. Het is bedonderen wie je bedonderen kunt, maar da’s menselijk. En dat is de hele voorstelling: warm en menselijk.

De hoofdrolspelers zijn uitgesproken vertolkers van topniveau. Het absolute topduo/hoofdstel wordt gevormd door Rosalinde en Gabriel von Eisenstein, vertolkt door respectievelijk Hulkar Sabirova en Björn Bürger. Ze zingen schitterend en wat met name Bürger – met vele anderen op dat podium – fysiek laat zien, grenst aan het ongelooflijke. Wat een uithoudingsvermogen heeft die man. Over fysiek gesproken: een van de hoogtepunten is de tapdanceact kort na de pauze van Frosch 1 Max Pollack, een Oostenrijkse danser, zanger en muzikant. Het is een duet tussen orkest en tapdanser, die overigens ook geluiden weet te produceren door zichzelf her en der te bekloppen.

De cast is zeer internationaal, maar er komt ook veel goeds van Nederlandse bodem, zoals Frosch 2, de stem van de Frosches: acteur Tim Linde. Ook drie mannenrollen zijn in Hollandse handen, bariton Thomas Oliemans, tenor Mark Omvlee en bas-bariton Frederik Bergman. Laatstgenoemde toont een onverbloemd staaltje van bijkomen van een wilde nacht met zware kater. De heren spreken van tijd tot tijd ook rustig hun zinnen in het Nederlands. Dat is vast de kunst van regisseur Barrie Kosky die er een losheid in heeft gepompt alsof het allemaal een spontaan gebeuren is.

In zijn laatste seizoen bij De Nederlandse Opera toont dirigent Lorenzo Viotti weer zijn kunnen als heerser over het uiterst bekwame Nederlands Philharmonisch en het grootse zogenaamde zootje ongeregeld op toneel.
Speciale aandacht graag voor decor en kostuums. Waar de voorstelling begint als een klassiek geheel met levensecht beschilderde gevels, eindigt die met een modern, abstract metalen frame annex trappenhuis dat de gevangenis moet voorstellen. De live getoonde veranderingen tussendoor verdienen ook aandacht. Prachtprestatie van Rebecca Ringst. Klaus Bruns heeft zichzelf overtroffen met de over de top kostuums. Het tweede bedrijf start overweldigend met een enorm kleurig tableau in de feestzaal bij Prins Orlofsky. De schier talloze glittertypes en dragqueens zijn geïnspireerd op The Cockettes, zo staat er in het programmaboekje, een groep van excentrieke en diverse artiesten in het San Francisco van de jaren zeventig. Grappig is een aantal knipogen buiten Johann Strauss jr. om, van een sinterklaasliedje tot dé hit van de Snollebollekes. Even meezingen graag!