Vrijgevochten versie van klassiek sprookje

Griet wordt door haar aan alcohol verslaafde vader, onbeholpen moeder en verwende broer in huis als sloof gebruikt. “Poetsen en zwijgen, zo kan het niet blijven”, zingt ze. Ze wil vrijheid! Dus loopt ze weg van huis, de grote boze stad in. Broer Hans wordt op pad gestuurd om haar weer thuis te brengen.

Hans en Griet is een doorgecomponeerde mix van opera, hiphop en dans, gebaseerd op de wereldwijd bekende opera Hänsel und Gretel van componist Engelbert Humperdinck. Jibbe Willems schreef een nieuw libretto. In Hans en Griet staat het losbreken van vrouwen uit oude patronen centraal. Hans is in deze moderne versie juist de bange van het duo en de heks, die in het originele Grimm-sprookje slechts een angstaanjagend persoon is, is nu een krachtige, feministische vrouw. Zij spoort Griet aan haar eigen leven te leiden en heeft haar redenen om jongens als Hans – en elke man die schopt en slaat - in de Hapjespan te gooien. “Jongens die hun zus gebruiken als een sloof, verwerk ik in een stoof.”

Het grootste deel van de tekst wordt klassiek gezongen, afgewisseld met de vadsige vredesduif, een leuke rol van Carl Refos, die spoken word, rap en beatboxing gebruikt en vaak fungeert als verteller van het verhaal. Genevieve Murphy zorgde voor een eigentijdse, verrassende bewerking van de compositie waar zelfs ook folk in te horen is. Operazangeres Nienke Nasserian haalt alle noten en raakt met haar spel de juiste snaar. Dat laatste geldt ook voor Jan-Paul Buijs, die met zijn herkenbare, humoristische vertolking van Hans het publiek snel voor zich weet te winnen. Er is een grote cast en zelfs een schattig kinderkoor. De samenzang is prachtig. Wel is de tekst soms moeilijk te verstaan.

Op vrijwel alle decorstukken, van een grote vuilcontainer tot uit de lucht zakkende stalen tralies, wordt muziek gemaakt. Inventief zijn ook de tien tv-schermen die soms naar beneden zakken en onder meer camerabeelden tonen waarop de tocht van Griet in de stad te volgen is. Ook bij het Snoeppaleis van de heks zijn de schermen mooi: naast alle opblaasbare snoep en haar heerlijk spelende hofhouding in suikerzoet vormgegeven kostuums zien we kilo’s zoetigheden. Een fijne, kleurrijke, vrolijke afwisseling tussen de soms ook wel spannende, wat donkerder momenten. Het einde, waarin Hans terugkeert naar huis en Griet haar eigen pad kiest, is goed gekozen. De expliciete slottekst, onder meer “Wees wie je bent, jij bent van jou en van niemand anders” was echter niet nodig geweest.