Vreemde keuzes

'Bij de grootste parels hebben de oesters het meest geleden.' Die tekstpassage uit Zin in liefde is veelzeggend. Voor aanvang steekt De Jongh haar hoofd tussen de gordijnen door om ‘ons bij te praten’ Ze vertelt dat ze het moeilijk heeft gehad afgelopen jaar. De titel van haar tweede eigen voorstelling was al wat merkwaardig maar kreeg onlangs een bittere bijsmaak sinds haar echtgenoot vervolgd wordt voor zedendelicten.

Dit voorjaar ging De Jonghs eerste eigen programma na haar afscheid bij Het Nationale Ballet in première. De dans daarin was prachtig maar geheel voelde onbeholpen door de zeer clichématige teksten en de uitstekende musici die vreemd op het achtertoneel verstopt waren en omkleedpauzes moesten opvullen. Voor haar tweede programma ging ze opnieuw aan het werk met regisseur Ruut Weismann en wederom voelt het ongemakkelijk als we opeens een schommelend meisje zien van een jaar of tien. Het is de jonge Igone, hardop dromend over een succesvolle carrière.

Wat moeten we daar toch mee? Het programma gaat over diva’s maar inhoudelijk gaat de voorstelling nergens heen. Zin in liefde is een merkwaardige mix van een deels autobiografische vertelling en dans die weliswaar mooi is, maar waarin De Jongh lang niet altijd te zien is en haar sterkste kwaliteiten maar weinig zichtbaar zijn. Vreemde keuzes wederom die geen recht doen aan het enorme vakmanschap van De Jongh.

De muziek schiet van Edith Piaf naar Maria Callas. De dansers van het door De Jongh opgerichte United Ukranian Ballet Company zijn goed, maar de choreografieën van Sasha Riva en Simone Repele roepen vragen op. Kijken we nu naar de binnenwereld van De Jongh of naar die van diva’s? Beide misschien? Dat dit vaag blijft, is niet eens zo heel erg. De virtuoze dans biedt genoeg moois. Naar prima ballerina De Jongh kijken is fijn, maar na afloop heerst toch vooral teleurstelling over de onevenwichtige vorm en inhoud van deze productie.