Voorlezen fnuikend voor spontaniteit

Stand-upfilosofe Laura van Dolron wordt door Theater Bellevue vijf keer op blinddate gestuurd, steeds met iemand anders die op een bijzondere manier door de coronacrisis getroffen is. De ontmoeting is’s ochtends en ’s avonds in het theater brengt ze een voorstelling vóór en mét de speciale gast. Het idee is interessant, maar Van Dolrons sterke punten komen te weinig naar voren.

Deze eerste avond is Brenda te gast, gynaecoloog in het vroegere Sint Lucas Andreas Ziekenhuis en jaren geleden de behandelend arts van Van Dolron en haar partner. De theatermaakster liep vandaag een halve dag met Brenda mee en schreef daarna in slechts vier uur tijd een tekst. Deze is grotendeels prima, maar door het voorlezen ervan mist de spontaniteit die haar voorstellingen zo bijzonder maakt.

Van Dolron vertelt over haar connectie met Brenda en het ziekenhuis. Dit verhaal is intiem en gaat over haar zwangerschap acht jaar geleden die na drie maanden en een dag vol bloedingen uitliep op een miskraam. Ze is de gynaecoloog nog steeds dankbaar voor haar hulp en inzichten tijdens die gehele periode. Het verhaal heeft de belofte van ontroering in zich, maar die krijgt door het voorlezen weinig kans. Als Van Dolron uiteindelijk al improviserend vertelt over haar miskraam en bijzondere huwelijksaanzoek kan de intimiteit van het verhaal pas aankomen bij het publiek.

Uit de tekst spreekt duidelijk een ode aan de zorg en in het bijzonder aan gynaecoloog Brenda. Vooral het feit dat deze maar vijftien minuten per patiënt heeft en tóch echte vragen weet te stellen, altijd eindigend met “Kan ik je zo laten gaan?”, laat mooi zien hoe ze haar werk uitvoert. Toch gaat het, gezien het blinddate-concept, te weinig over haar. Ook is onduidelijk waarom ze de gehele voorstelling op het podium zit.

Wie ook op het podium zit, is muzikant Frank van Kasteren. Waar hij in eerdere voorstellingen met Van Dolron van toegevoegde waarde was met zijn muziekimprovisaties en spontane teksten, was dat hier niet het geval. Omdat Van Dolron haar verhaal oplas en er dus minder onverwachte stiltes waren dan normaal, kon hij lange tijd niet makkelijk ‘inbreken’ met zijn gitaarspel. Waar hij dat wel deed, voegde het niet veel toe. Zijn verhaal over zijn besluiteloosheid bij het kopen van inlegkruisjes was bij vlagen grappig, maar het was jammer dat ook híj zijn tekst oplas. Ook het nummer dat hij aan het eind van de voorstelling zingt, gebaseerd op de tekst die Van Dolron uitgesproken heeft, kwam niet goed uit de verf.