Voelbare angst en opwinding

Het is 30 oktober 1938, Amerika. Op de radio klinkt het muziekprogramma Mercury Theatre on the Air, totdat het opeens wordt onderbroken door een liveverslag van een aanval van Marsbewoners op New Jersey.

Heel Amerika is meteen in rep en roer. Mensen vluchten en sommigen springen zelfs in paniek van daken. Wat zij echter niet weten, is dat het niet echt is, maar een op live radio lijkend hoorspel van theatermaker Orson Welles, gebaseerd op de 19e-eeuwse sciencefictionroman The War of the Worlds van H.G. Wells.

Homemade Productions speelt niet de bekende theaterversie van Jeff Wayne, maar maakte een geheel nieuwe productie met script en regie van Dick van den Heuvel en muziek van Jeroen Sleyfer. Het acteerwerk en de zang zijn van hoog niveau en het verhaal is interessant, maar bevat ook wat verwarrende elementen. Zo speelt Gerrie van der Klei Rita Hayworth, Welles’ toekomstige vrouw. Zij duikt op als een hersenschim; niet alleen bij Welles, maar ook bij de andere personages, wat voor verwarring zorgt. De toegevoegde waarde van deze rol is niet duidelijk.

Welles wordt gespeeld door William Spaaij, alternerend met René van Kooten. Hij beweegt zich soepel in de rol van de wat manische Welles, die met zijn werken ernaar streeft het volk bestand te maken tegen angst. Ondanks zijn wilde, revolutionaire ideeën neemt hij iedereen toch redelijk snel voor zich in. De andere leden van zijn theatergroep - Agnes, gespeeld door Robin van den Heuvel, en Joseph (Abel Leemans) – doen in spel en zang niet voor hem onder. Het nieuwe theatergroepslid Dorothy (Marlijn van der Veen), een jong, wat naïef meisje, gaat eerst mee in het realistische hoorspel en gelooft dat de aarde echt wordt aangevallen. Ze is bang en toont de angst die ook het volk buiten in de stad heeft. Niet duidelijk is hoe ze uiteindelijk beseft dat het niet echt gebeurt. Ook is jammer dat er uit het niets een flinterdun liefdeslijntje rondom Joseph en Dorothy in het stuk opduikt.

De angst en opwinding komen gedurende de voorstelling steeds beter naar voren, mede door de spectaculaire geluidseffecten. Je wordt steeds meer meegetrokken in het verhaal. Het is dan ook jammer dat het abrupt eindigt, met Van der Klei die als verteller meldt dat na het hoorspel Hollywood belde voor Welles en hij daar vervolgens succes had.