Verrijkend theater

Dat mensen met een biculturele identiteit een verrijking voor onze samenleving zijn, blijkt onontkoombaar uit Melk & dadels. Dat theater een uitstekende manier is om dat te vertellen ook.

Daria Bukvić maakte in 2014 de ijzersterke voorstelling Nobody home dat overal voor uitverkochte zalen speelde. Dat de uiterst productieve Bukvić geen one-hit-wonder is, moge inmiddels duidelijk zijn. Melk & dadels is op vergelijkbare wijze geregisseerd als Nobody home. Op de zaal spelen in een gloedvolle mix van stand up en toneel waarin dodelijke ernst en uitbundige vrolijkheid elkaar razendsnel afwisselen zorgt ervoor dat je aandacht geen moment verslapt.

Het begint al gelijk heel lekker als in hoog tempo tien archetypes Marokkanen op ons afgevuurd worden. Schrijver Tofik Dibi vond een trefzekere toon en kon zich geen betere spelers wensen om die over het voetlicht te brengen. Kyra Bououargane, Soumaya Ahouaoui, Fadua El Akchaoui en Khadija El Kharraz Alami gaan als een wervelwind over het toneel en imponeren vooral door het gemak waarmee ze gevoelige onderwerpen aansnijden, bijvoorbeeld als verteld wordt hoe het voelt om met regelmaat als hoer aangesproken te worden.

In een andere scène hoor ik hoe een vrouw van Marokkaanse afkomst wordt afgebekt als ze in de bus haar kaartje betaalt met keurig gepast kleingeld. Het schaamrood stijgt me naar de kaken. De parodie op De Wereld Draait Door is kostelijk en legt nog eens fraai bloot hoe, wellicht onbedoeld, witte mensen zich superieur wanen. Ook het SuperMarokkaan-personage, compleet met cape, dat soms corrigerend optreedt, is een sterke vondst.

Het is puur genieten van het enorme enthousiasme van de sterke cast en de uiterst intelligente regie. Dat er in de Meervaart veel mensen met Marokkaanse achtergrond waren onder de ruim zeshonderd (!) toeschouwers is ook fijn om mee te maken.

Te zien t/m 8 december

Foto: Kurt Van der Elst