Verhaal over zingeving en afscheid ontsnapt niet aan clichés

Wanneer voelde ik me het meest levend vraagt de man zich af. Zojuist heeft hij met de blik op de zaal verteld dat hij terminaal is. Iets later komt een jonge vrouw naderbij. Het blijkt zijn ex. Zij is oorlogscorrespondent geweest en verblijft reeds waar hij nog naar toe komt. Ze komt hem halen.

Welkom in Panic Room. Regisseur Floor Houwink ten Cate (Sea of Silence, Merkel, One Man Show, Atropa) schreef samen met Esther Duysker het script. De vrouw is oorlogscorrespondent en wordt gespeeld door Abke Haring die ook mee schreef. Jacob Derwig speelt de man van wie we weinig meer weten dan dat hij snel dood zal gaan.

De flyertekst vermeldt dat de man en de vrouw elkaar ‘tot op het bot fileren.’ In werkelijkheid evalueren beiden hun verleden. Hij was graag huisvader geweest, zij zocht de adrenaline van het slagveld. Dat verwijt hij haar: ‘Het was jouw oorlog.’  Zij noemt hem egoïstisch. Naar de diepere reden daarvan blijft het gissen. Wellicht voelde de vrouw zichzelf een held. Die suggestie wekt de man min of meer ook waarmee hij de indruk wekt dat zij alleen maar aan zichzelf denkt. Dit gesprek leidt niet tot verrassende inzichten.

Panic room gaat over over zingeving en afscheid nemen. De tekst slingert heen en weer tussen gezwollen zinnen en iewat obligaat realisme dat neigt naar clichés. Daardor weet de voorstelling mij niet echt te raken. Het fysieke spel tussen de twee spelers is soms wel fraai, vooral als hij haar langzaam voor het eerst in de armen neemt, maar culmineert ook in onhandig gesleep met lijven en doelloos rondrennen op het speelvlak. De enscenering is uitermate gestileerd. Vooral met licht maar ook met video krijgt de grens tussen leven en dood veel esthetische kracht, zij het dat ook hier de voorstelling niet ontsnapt aan clichés. Maar erg mooi is dat einde wel.