Veel tekst en weinig lucht

De proloog is adembenemend mooi met sterke zang van Annelinde Bruis en een overweldigend beeld met acteurs op een glazen speelvloer in fantastische kostuums. Na deze sterke opening ontpopt Atropa zich als een taaie voorstelling die minder concert en meer toneel is dan verwacht.

Naomi Velissariou baarde afgelopen jaren veel opzien met haar trilogie Permanent Destruction waarin ze samen met dj/producer Joop Maaskant theatervoorstellingen maakte die aanvoelen als popconcert of danceparty met teksten van Sarah Kane en Heiner Müller. In Atropa staat het duo niet samen op het podium, maar is Velissariou met zes andere spelers te zien. Maaskant levert wel samen met Jimi Zoet de muziek die helaas niet live wordt uitgevoerd. Velissariou regisseerde samen met Floor Houwink ten Cate.

Atropa is een bewerking van Tom Lanoye van drie Griekse tragedies: Iphigeneia in Aulis, Trojaanse vrouwen van Euripides en Agamemnon van Aischylos. In de alexandrijnen zit veel muzikaliteit maar de snoeiharde techno uit Permanent Destruction is hier veel minder prominent waardoor Atropa veel minder een concertervaring is, maar vooral praattoneel met toch wel taaie teksten.

Er wordt mooi gespeeld door Thibaud Ooms als Ifigeneia, Velissariou zelf als Klytaimnestra en vooral Ntianu Stuger als Kassandra. Vanja Rukavina als Agamemnon overtuigt niet altijd. De prachtige glazen catwalk-achtige toneelvloer ligt over de stoelen van de eerste rijen gedrapeerd, maar toch wil Atropa niet dichtbij komen. De teksten zijn fraai maar ook hermetisch en zorgen voor afstand.

De sterke stilering met de Grieken in rood en de Trojanen in zilver is fraai. Jammer dat de sterfscènes wat pompeus zijn in hun theatraliteit. De regie van Atropa legt een heel ander accent dan die van Guy Cassiers uit 2008 die vooral inzoomde op Amerika en Irak. Hier gaat het vooral over emancipatie en onderdrukking. Dat alle Trojaanse vrouwen gespeeld worden door actrices van kleur benadrukt het slavernijverleden wel heel erg letterlijk, terwijl de tragiek van Atropa toch vooral gaat over de geweldsspiraal die oorlog tot gevolg kan hebben. Daardoor en vanwege de toch niet zo ideale verhouding tussen tekst en muziek -Atropa heeft heel erg veel tekst en weinig lucht- is de voorstelling minder sterk in balans.