Veel grappen, wisselend niveau

Zijn eerste show, Ultimatum, werd lovend ontvangen en nu is daar de langverwachte tweede van cabarettalent Alex Ploeg: Ego. Helaas is deze minder goed dan zijn debuutvoorstelling. De eerste minuten, over de lockdown en COVID-19, zijn vermakelijk maar wel wat achterhaald. Het kabbelt wat en zorgt niet voor een pakkend begin.

In zijn eerste voorstelling nam Ploeg zichzelf grotendeels op de hak met veel zelfspot en sloot je hem al snel in je hart. Dat laatste is nog steeds het geval; zijn onzekerheid en pogingen tot zelfverzekerdheid zijn aandoenlijk en er valt veel te lachen. In zijn leven is veel veranderd – hij heeft na acht jaar vrijgezel zijn nu een relatie en woont samen -, maar in zijn nieuwe voorstelling lijkt in vergelijking met zijn vorige niet veel groei te zitten. De nummers die hij speelt op zijn elektrische gitaar zijn zelfs minder sterk dan die in Ultimatum.

Ploeg is nog steeds grotendeels de onzekere jongen. Terugkomend thema in Ego is mannelijkheid en zijn gebrek daaraan. De grapdichtheid is hoog, maar niet alle grappen en sketches zijn even sterk. Sommige grappen zie je zelfs aankomen. Zo is er een sterke sketch over wanneer hij in een park een voetbal moet terugschieten naar een voetballend groepje ‘stoere jongens’. Ploegs sterke, op de lachspieren werkende mimiek en lichaamstaal spelen ook hier een rol. De clou van de scène is echter voorspelbaar. Jammer. Ook zitten er, net als in zijn eerste voorstelling, nog steeds veel seksgerelateerde grappen in, die soms prima passen, maar soms ook weinig niveau hebben.

Er beklijft uiteindelijk niet veel na Ego, maar als je een avond wilt lachen, zit je zeker goed bij Ploeg.