Urgent theater over BN'er

Onverstoorbaar blijft Raymi Sambo scherp, actueel theater maken vanuit het perspectief van mensen van kleur. Na onder meer de ijzersterke solo over Anton de Kom en het fantastische Ik zeg toch sorry over de afschaffing van slavernij, is zijn nieuwste onderwerp Sylvana Simons.

Bij aanvang zien we drie actrices die bij de opening zeggen: mijn naam is Sylana Simons. De eerste is veejay, de tweede het kamerlid en de derde een activist. In krap vijf kwartier worden we meegenomen in het veelbewogen leven van Sylvana Simons. Het komt zelden voor dat er theater gemaakt wordt over een bekende Nederlander die nog steeds relevant is. Link natuurlijk, want wat doe je als je onderwerp de fout in gaat? Maar deze voorstelling maakt ook duidelijk dat het doodzonde is dat Simons niet meer politiek actief is. Haar overtuigingskracht bleek onlangs weer eens tijdens de talkskow Pauw & De Wit, waarin Simons in een debat over femicide haarfijn uitlegde dat het een vrouw echt niets uitmaakt of zij wordt verkracht door een witte of gekleurde man en dat het uiterst bizar is om dat wel te denken zoals de PVV wil doen geloven. Dit soort racisme over de hoofden van vrouwen heen belichaamt de urgentie van deze voorstelling van Raymi Sambo Maakt.

Wie is bang voor Sylvana Simons is geplaatst in het jaar 2055 wat vooral duidelijk wordt als er gesproken wordt over excuses over de excuses van het slavernijverleden. Een veelzeggend zinnetje in een politiek debat over het terugdraaien van diversiteitsbeleid dat echter zo snel voorbij is waardoor de relevantie ervan onvoldoende naar voren komt. Dat is jammer, want de teksten zijn vaak flitsend en raak, maar de snelheid van de overigens wel sterke regie geeft het publiek soms te weinig tijd om informatie te laten indalen.

Het spel van de acteurs is wisselend. Esther Drenthe imponeert met haar uitstraling en komt soms in de buurt van Urmi Plein die excelleerde in Sambo’s eerdere voorstellingen. Dat niveau haalt deze productie helaas niet. De tekst van Enver Husisic is vlot en soepel en volgt niet chronologisch het leven van Simons maar maakt wel duidelijk wat haar kracht is. Het einde is ietwat abrupt en de voorstelling ontbeert een duidelijke conclusie. Maar dat is geen groot bezwaar. Het blijft van groot belang dat dit soort verhalen in het Nederlands theater te zien is.