Traag, etherisch en wonderschoon maar ook wat saai

Als tijd een uitvinding is van de mens, waarom sluiten we ons dan op in de tijd? Het is de meest prangende vraag die Time van musicus Ryuichi Sakamoto en regisseur/beeldend kunstenaar Shiro Takatani oproept.

Sakamoto was ooit actief met Yellow Magic Orchestra en legde zich later toe op componeren, ook voor films zoals Merry Christmas Mr. Lawrece. Hij staat bekend als een estheet en met Time bevestigt hij die reputatie nog eens. Het toneelbeeld is wonderschoon met video’s achter een vierkante vijver waarin de natuurbeelden soms oogverblindend fraai reflecteren.

Een dromer waakt honderd jaar bij het graf van een overleden vrouw en verliest de tijd. Danser Min Tanaka en Mayumi Miyata die de sho speelt, een mondharmonica-achtig instrument, verbeelden en verklanken in Time de diepe relatie tussen mens en natuur in een dromerige en zeer trage voorstelling. Time is als opera gepresenteerd en beleefde vrijdag tijdens het Holland Festival zijn wereldpremière in de machtige ruimte van de Gashouder.

Sakamoto en Takatani bewerkten het vroeg twintigste-eeuws Japans verhaal van Natsume Soseki met een traditioneel No-toneelstuk over dromen en een Taoïstische tekst over droom en realiteit. De teksten worden gereciteerd in het Japans maar kunnen we meelezen op het scherm in het Engels.

De muziek bevat ritme, noch melodie en is uiterst etherisch waarbij strijkers, elektronica en sho zorgen voor een klanktapijt waarop danser Tanaka zijn precieze bewegingen uitvoert. De traagheid van muziek en dans vragen veel concentratie van de toeschouwer. Time oogt schitterend, maar het langzame tempo, maakt ook dat de voorstelling van ruim vijf kwartier uiteindelijk een gevecht tegen saaiheid wordt.