Tijdloos realisme dat ontroert

De film is nog iconischer dan het boek. In 2005 is al een musicalbewerking gemaakt. En dan toch nog een toneelbewerking?

Het boek dateert van 1969 en dat is dus precies vijftig jaar geleden, aldus producent Hummelinck Stuurman in het programmaboekje bij wijze van legitimatie. En het moest, aldus regisseur Hanneke Braam, na #Me Too een verhaal worden waarin Olga meer gelijkwaardig zou zijn aan Erik.

In de bewerking van Sophie Kassies blijkt dat Olga inderdaad meer gewicht heeft dan de romanpersonage die Jan Wolkers creëerde. We zien Olga flink van zich afbijten en regelmatig is zij de initiatiefnemer bij een vrijpartij. Er komt geen bloot aan te pas, maar wel gestileerde scènes en expliciete teksten die op een of andere manier niet te plat worden. Het is regelmatig een lekkere geile bende in deze voorstelling en dat is opmerkelijk. Immers, seks op toneel is meestal niet opwindend en hier dus wel.

Kassies maakte een soepel lopende tekst die nergens gedateerd aandoet. Een prachtig spelende Chris Peters geeft fraai gestalte aan de kunstenaar Erik die irritatie oproept vanwege zijn egocentrische houding en zijn machogedrag, maar ook uiterst innemend kan zijn. Ali Zijlstra is Olga en bij hun eerste ontmoeting is zij een bleu meisje uit de provincie, maar die schuchterheid verdwijnt snel. Beide hebben af en toe ook een vertellersrol die moeiteloos gecombineerd is met hun personages.

De regie is inventief en speels en de verschillende flashbacks zijn altijd volstrekt helder en mooi vervlochten in het verhaal. Debbie Korper speelt trefzeker en soms op komische wijze de moeder van Olga, een vreselijk kreng dat niettemin tegen het einde toch ook wat mededogen oproept. Bart Klever is op dreef als de goedmoedige vader van Olga die ook zijn korte doch krachtige sterfscène fraai uitspeelt.

Bij het kijken naar deze toneelbewerking dacht ik geen moment aan Rutger Hauer of Monique van de Ven en dat is een grote verdienste van spelers en makers. Dat het personage van Olga sterker is aangezet dan in Wolkers’ verhaal doet nergens geforceerd aan. Deze voorstelling is voor een belangrijk deel gemaakt vanuit vrouwelijk perspectief en bezingt uiteraard nog steeds de geneugten van seks en liefde, ook al blijkt die liefde soms sterk opportunistisch. Het realisme van Wolkers blijkt vijftig jaar later op toneel tijdloos. En ontroerend.

Te zien t/m 25 mei, foto: Annemieke van der Togt