Theatermakers met lef op Haagse Parade
In het prachtige Haagse Westbroekpark is het goed toeven. De Parade heeft hier zijn mooiste locatie. Opvallend is het lef dat veel theatermakers tonen. Dat geldt net zo goed voor de jonge Iris van der Ende & Bart van de Woestijne als voor de spelers van het Nationale Toneel.
Vincent Linthorst, Anniek Pheifer en Mark Rietman maakten gedrieën een voorstelling over eenzaamheid die zich afspeelt in een supermarkt. Het uitgangspunt is een gedicht dat Linthorst schreef waar Pheifer en Rietman teksten aan toevoegden. In Liefde is een donut wordt de treurigheid fraai omlijst door een drietal muzikanten. Linthorst is de sneue man die dagelijks in de supermarkt komt omdat hij verliefd is op de caissière (Pfeifer). Dat bevalt de supermarktmanager (Rietman) geenszins met alle gevolgen van dien. De rekening van de sneue man komt altijd uit op 62euro35, waarna de caissière haar gebruikelijke riedel afdraait: ‘Gaat het zo mee? Wilt nog zegeltjes voor korting op iets leuks?’ Waarop Linthorst mompelt dat het hele leven korting op iets leuks is. Linthorst heeft poëtische zinnen die worden afgewisseld met wel erg flauwe teksten. Het is curieus te zien hoe de acteurs van het Nationale Toneel zich in de Paradetent staande houden waar ze kennelijk vooral spelen om nieuw publiek aan te spreken. Het spelplezier en de muziek vergoeden de flauwiteiten. Vooral Linthorst is erg zielig en erg leuk.
Pips Lab is present met Shadows in the cloud. We zien spelers op het toneel de omgeving scannen en het publiek filmen. Enkele assistenten die kennelijk vooraf uit het publiek zijn gerekruteerd zitten in vliegtuigstoelen op een zijtoneeltje met rare brillen op. We gaan met z’n allen in de cloud, zo wordt ons voorgehouden, maar waar dit verder over gaat is volstrekt vaag. Dick Hauser staat vermeld als regisseur, maar wat zijn aandeel is? Pips Lab raakt verstrikt in een opeenstapeling van nietszeggende technische activiteiten omgeven door een hoop gebral. Jammer, het technologietheater van Pips Lab kan erg leuk zijn.
Golden oldies zijn een zeldzaamheid in het theater. Vanwege het 25-jarig jubileum heeft de Parade enkele hits van stal gehaald waaronder De Geräuschmacher van Orkater. Dat is ongetwijfeld voor velen nog een mooie herinnering met Beppe Costa, Eddei B. Wahr en Kees van de Vooren. De laatste twee moeten muziek inspelen bij een film maar hebben nog een geluidenmaker nodig om de puntjes op de i te zetten. De geräuschmacher is een heerlijke rol van Beppe Costa. Het is een fantastisch half uurtje slapstickachtig variététheater van drie doorgewinterde artiesten: onbekommerd lachen en puur genieten.
Het is donker geworden als ik Verte ga zien van Iris van der Ende en Bart van de Woestijne. Beiden zijn afgestudeerd aan de performanceopleiding van de toneelschool in Maastricht. Ze staan voor ons met hun gezichten in een frame. Ze voeren een gesprek via Skype dat vooral hapert. Dat levert grappige taferelen op met bevroren gezichtsuitdrukkingen. Het gesprek is aanvankelijk nogal oppervlakkig maar krijgt gaandeweg meer inhoud. Heel diep gaat dat niet, maar aandoenlijk is het wel. De acteurs spelen met de kaders van intermenselijke communicatie die in skype dus anders zijn dan in real time. Mooi en toepasselijk is dus dat simpele toneelbeeld met twee lijsten. Het is bewonderenswaardig hoe de twee kwetsbaar ogende performers het aanvankelijk luidruchtige publiek stil weten te houden. Het vraagt veel lef om zo’n fragiele vorstelling ’s avonds om half elf te spelen.
*** Het Nationale Toneel, Liefde is een donut is nog te zien in Amsterdam van 19 t/m 23 augustus.
* Pips Lab, Shadows in the cloud is nog te zien in Utrecht 17 t/m 21 juli en Amsterdam 17 t/m 20 augustus.
**** Orkater – De Geräuschmacher is nog te zien in Utrecht van 17 t/m 21 juli en in Amsterdam van 17 t/m 23 augustus
*** Iris van der Ende en Bart van de Woestijne zijn met Verte nog te zien in Amsterdam van 7 t/m 11 augustus
Foto's: Lukas Tulkens en Balans Lab