Expeditie Eiland – Rick Engelkes Producties
2

Expeditie Eiland – Rick Engelkes Producties

Te veel verouderde clichés

Gezien op: 

28 oktober in Theater de Meervaart in Amsterdam

Te zien t/m: 

1 maart

Realityshow Expeditie Robinson is al jarenlang een groot kijkcijfersucces en lijkt aan populariteit niets af te nemen. Niet héél verrassend dus dat Rick Engelkes Producties daar nu een musical van heeft gemaakt. Expeditie Eiland strandt echter in clichés en uitvergrote stereotypen.

Op het onbewoonde eiland zitten dit keer geen BN’ers, maar drie gezinnen, die allen kans maken op een miljoen euro prijzengeld en het eiland. Zo is daar het welgestelde, wat omhooggevallen gezin Van Stirum-Vinkesteijn, Moeder Dionne (Jelka van Houten) blijkt voornamelijk mee te doen om haar zelfhulpboek te promoten, waarvan ze de mantra, om je op ‘je perfecte zelf’ en je innerlijk te concentreren, steeds blijft herhalen. Daarnaast is er het volkse gezin Ten Kate, met moeder Peet (Lone van Roosendaal) die in een snackbar werkt. Tot slot doet ook het samengestelde homoseksuele gezin Kuipers mee, met onder meer Fred (Ferry Doedens) die denkt dat de hele wereld om hem draait. Tel daar een presentator (Joey Schalker) bij op die loopt te stoken tussen en binnen de gezinnen en de ellende is compleet.

De hele voorstelling staat bol van de stereotyperingen. Alle vaak verouderde clichés worden uit de kast gehaald en honderd keer uitvergroot. Zo is Fred een over-de-top homo inclusief handgebaartjes en hysterie over zijn niet aanwezige toilettas. Wesley (Jip Bartels) is de opstandige, sikkeneurige puberzoon van Wim en Peet, met vrijwel de hele voorstelling lang de daarbij behorende gezichtsuitdrukking die geen moment verandert. Zonde van Bartels’ talent, en dat geldt voor vrijwel de gehele op zich sterke cast, die gewoon niet met dit script uit de voeten kunnen.

Van Houten speelt bijvoorbeeld in het begin sterk en maakt echt nog wat van haar personage, maar het slechte script kan ook haar niet redden. Er is geen sterke verhaallijn en je leert de personages niet goed kennen. Er zitten wel aardig wat sterke oneliners in de voorstelling, maar er zijn ook veel voorspelbare, flauwe grappen. Een aantal songs, zoals Geen Genade, liggen wel lekker in het gehoor.

De enige positieve uitzondering op deze avond is John Buijsman als vader Wim. Hij zorgt steeds voor een oprechte lach en weet, knap genoeg, zijn personage zelfs een iets diepere laag te geven.

Foto: Roy Beusker, tour t/m 1 maart

 

Meer weten