Te veel herhaling maakt The Unpleasant Surprise weinig verrassend

De voorstellingen van Davy Pieters draaien meestal om de invloed van technologische ontwikkelingen en beeldcultuur op de (toekomstige) mens. In haar nieiuwste voorstelling, The Unpleasant Surprise, staan dit keer de gewelddadige beelden in de media centraal die dagelijks op ons worden afgevuurd. Wat is het effect daarvan op de mens? Ondanks het perfect uitgevoerde fysieke spel van de acteurs, maakt de voorstelling het antwoord op deze vraag niet goed duidelijk.

We zien een jonge man (Niels Kuiters) al popcorn etend televisie kijken. Indringende, steeds herhaalde beelden en zinnen uit het wereldnieuws komen hem tegemoet. Langzamerhand sluipen de tv-beelden van terreurdaden zijn realiteit in en duiken medespelers Klará Alexová en Rob Smorenberg op in zijn huiskamer. Het voortdurende geweld indoctrineert in de loop van het stuk de geest van de drie jongeren steeds meer.

Er wordt de hele voorstelling geen woord gezegd, maar ‘gesproken’ met lichaamstaal,  mimiek en de steeds terugkerende soundbites uit de media. Op stimulerende muziekdreunen bewegen de drie acteurs, meestal schokkerig, met heel hun lichaam en gezicht. Deze uitdrukkingen en het lichaamsspel zijn uitmuntend, ook bij de vele keren dat ze al eerder gedane bewegingen herhalen. Herhaling is een van de dingen waar Pieters de nadruk op legt in het verhaal, gelinkt aan de in onze huidige wereld steeds terugkerende mediabeelden en berichten van geweld en aanslagen. Steeds komt in The unpleasant surprise de confrontatie terug met deze beelden en gedane uitspraken daarover.

Deze herhaling is echter te ver doorgevoerd. In de hele, zestig minuten durende, voorstelling komen te vaak dezelfde soundbites, inclusief lichaamsbewegingen, terug. De voorstelling is al na tien minuten weinig verrassend meer. Op de uitvoering van het verhaal valt niets af te dingen, maar het blijft gissen wat Davy Pieters ons met deze voorstelling wil vertellen.

Te zien t/m 26 maart 

Foto: Sanne Peper