Sympathieke opera met geringe impact

Hoe kijken babyboomers terug op hun leven en verworvenheden? Daarover gaat We are the lucky ones. Maar liefst tachtig interviews hebben de makers teruggebracht tot een eigentijds opera van een uur en drie kwartier. Het idee was mooi en de uitvoering is heel goed. De voorstelling voelt warm en sympathiek maar de inhoud is voorspelbaar waardoor de impact gering is.

Met Faggots, their friends and their revolutions maakten librettist en regisseur Ted Huffman en componist Philip Venables een verpletterende indruk vorig jaar in het Holland Festival. Het was een schitterend muzikaal hoogstaand queerfeest gebaseerd op de gelijknamige roman van Ned Asta uit 1977.

Het zeer gewilde duo heeft in hun nieuwste productie samen met schrijver Nina Segal een portret gemaakt van een generatie momenteel langzaam verdwijnt. Babyboomers zijn nu tachtigers of inmiddels gaan hemelen. Deze al veelbesproken naoorlogse generatie zijn de lucky ones. Ze profiteerden van vrede en welvaart en konden relatief ongestoord hun levens inrichten. De vergelijking met de generaties van nu, met name de millenials zijn al vaker gemaakt en het weinig florissante beeld dat daaruit oprijst met klimaatcrisis, oorlogsgeweld, woningnood en een sterk dalende verdraagzaamheid is een enorm contrast met de tijd van de babyboomers.

Daar voegt deze opera niets aan toe. De makers waren ook geïnspireerd door De jaren van Annie Vernaux dat een specifiek vrouwelijke perspectief toont op de afgelopen zestig jaar. We are the lucky ones comprimeert het leven van tachtig gewone mensen in acht personages die doen wat mensen doen. Opgroeien, relaties aangaan, carrières bouwen, huizen kopen, de wereld ontdekken en zich afvragen of ze hun leven anders hadden kunnen leiden.

Dramatisch gezien gebeurt er niet zo heel erg veel. Muzikaal is deze opera dik in orde. De composities van Venables zijn lekker eclectisch en waaieren stilistisch gezien alle kanten op. Heel bijzonder of vernieuwend wordt het echter niet. De acht zangers zijn uitstekend. Erg mooi was het tapdansen van zanger Miles Mykkanen die dan ook nog eens de kunst verstaat dit tegelijk te doen. Claron McFaddens sopraan, de bas van Alex Rosens en Frederick Ballentine’s tenor vielen het meeste op.

De enscenering was erg sober met als meest opvallend element een serie foto’s die doen denken aan familiealbums van tientallen jaren geleden. Het slot waarin de acht vocalisten naast elkaar staan te zingen is spectaculair mooi en zou in een musical niet misstaan. Prachtig was ook het applaus waarin alle orkestleden op het podium kwamen. Eigenlijk was dat het meest theatrale element in deze regie.