Sympathieke musical over Heintje Davids

Als drager van de prestigieuze Louis Davidsring, een onderscheiding op het gebied van kleinkunst, raakte Claudia de Breij geïnteresseerd in de joodse comédienne Heintje Davids, de eerste drager van deze ring. Toen ze ook nog hoorde dat Heintje vlakbij het huis van De Breij ondergedoken had gezeten was dat de aanzet tot haar nieuwe voorstelling.

Hier ben ik is een musical over het leven van Heintje Davids. De Breij maakte de voorstelling exclusief voor Carré, het theater waar Heintje vaak optrad en waar ze na haar dood zelfs opgebaard stond. De voorstelling wordt aangekondigd als familievoorstelling waarbij het niet nodig is dat de bezoeker het verhaal van Heintje Davids kent want dat doet De Breij wel uit de doeken. 'Alleen honderdjarigen weten nog wie Heintje Davids was', zegt De Breij bij aanvang van de voorstelling. De uitdrukking ‘het Heintje-Davids-effect is natuurlijk bekender dan de artieste zelf. De Breij vertelt dat ze als kind s avonds zo vaak met een smoesje haar bed uitkwam dat haar moeder haar Heintje Davids noemde. 

Mooi dat als het doek opengaat we een doodskist zien waar De Breij uit stapt. Heintje die wéér een comeback maakt. Daarna ontvouwt zich het levensverhaal van Heintje, eigenlijk Henriette, waarbij De Breij vertellen en Heintje vertolken vloeiend afwisselt.

De familie Davids bestaat uit vader, moeder, Louis, Hakkie, Rika en Heintje. Het gezin leeft voor het variété. Vader en moeder trekken van kermis naar kermis met hun liedjes en komische sketches. Als de kinderen oud genoeg zijn mogen ze meedoen. Hakkie speelt piano en Louis en Rika zingen duetten. Jongste telg Heintje wordt uitgesloten van deelname aan de familierevue, ze wordt te dik en te lelijk bevonden. Heintje laat zich daardoor niet uit het veld slaan en werkt zich op eigen kracht op in het revuecircuit. Als Rika trouwt en naar het buitenland vertrekt mag Heintje haar plaats naast Louis innemen. Ze blijken een gouden duo. Liedjes als ‘Zandvoort aan Zee en “Draaien’ worden grote hits. Heintje trouwt met Telegraaf journalist Philip Pinkhof. Als de oorlog uitbreekt duikt zij met hem onder. Haar broer Louis is dan al overleden. Hakkie en Rika komen om in Sobibor. Na de oorlog pakt Heintje de draad weer op. Ze neemt groots afscheid met een album dat ze ‘Adieu’ noemt en na het overlijden van haar man maakt ze een comeback, iets wat ze later nogmaals doet. Heintje Davids overlijdt in 1975, De Breij is dan nog niet geboren.

Claudia de Breij maakt nu en dan een grap maar deze voorstelling is veel minder op de lach gericht dan haar andere werk. En hoewel de biografie van Heintje er misschien voldoende aanleiding toe geeft grijpt het verhaal je niet naar de strot met uitzondering van de scene waarin Heintje de onheilstijding van het Rode Kruis krijgt dat haar broer en zus zijn omgekomen in de oorlog. Dan is het doodstil in de zaal. De Breij zingt oude hits van Louis en Heintje en eigen nummers. Stuk voor stuk sympathieke liedjes. Bij het nummer Draaien vraagt De Breij het publiek om mee te dansen en heel Carré danst zittend mee: het Claudia-de-Breij-effect: zo innemend zijn dat het premièrepubliek graag aan het verzoek voldoet.

De Breij heeft haar publiek en het spelen duidelijk gemist. Net als Heintje is ze een echt podiumbeest. Na het slotapplaus zingt ze zittend op het podium, geflankeerd door haar twee muzikanten Michelle Samba en Abdelhadi Baadi nog een extra liedje. En daarna nog een. Over de liefde en dat de lockdown toch maar mooi duidelijk heeft gemaakt wie er toe doen.