Kirsten van Teijn - Nobel
Sterke performer mist originaliteit
Gezien op:
Te zien t/m:
Picture perfect is het thema en dat zullen we weten ook. Op het podium is een fotostudio ingericht. Regelmatig loopt van Teijn naar het achtergrondje, roept 'Smile' en laat zich dan fotograferen. Jammer is dat Van Teijn anderhalf uur lang op dezelfde spijker blijft timmeren.
Daar komt bij dat we zo langzamerhand wel weten dat iedereen, zeker sinds de wereld verrijkt is met social media, zijn best doet om te tonen dat zijn leven geweldig is, maar dat de realiteit nogal eens afwijkt van het dagelijkse leven. Nobel is vooral erg weinig verrassend.
Van Teijn is een sterke performer die makkelijk het gesprek met de zaal aangaat. Soms zet ze bepaalde woorden met een geforceerde grom kracht bij wat dan afbreuk doet aan haar verhaal. Ze kan erg mooi zingen en heeft in Leon Sibum een veelzijdige gitarist die haar krachtig ondersteunt. Sommige teksten zijn prachtig zoals het liedje waarin ze zingt 'Er is niemand dood maar zo voelt het wel.'
Ze raakt aan veel verschillende onderwerpen zoals de scheiding van haar ouders, leven in een dorp en de prestatiedruk waar millenials onder gebukt gaan. Maar alles wordt slechts kort aangestipt en mondt al snel weer uit in observaties over de schone schijn. Merkwaardig dat een ervaren regisseur als Jessica Borst niet veel strenger is geweest. Jammer, want Van Teijn kan veel. Met originelere teksten moet ze in staat zijn tot het maken van een spetterend programma.
Foto: Anne van Zantwijk