Sterke demonstratie van veelzijdigheid

Dat Het Nationale Ballet internationaal hoog staat aangeschreven, is iets waar we trots op mogen zijn. En dat ze van alle markten thuis zijn zou wat plat kunnen overkomen, maar nee, het grootste dansgezelschap van Nederland laat met Other Dances gewoon weer even zien wat voor sterk en veelzijdig ensemble ze zijn, met een aantal sterke persoonlijkheden.

Ik lees pal voor aanvang van Other Dances op het inlegvel van het programmaboekje: ‘Deze voorstelling wordt opgedragen ter nagedachtenis aan Pierre Audi (1957-2025).’ Net nadat ik mijn metgezel aan mijn rechterzijde daarop wijs en zeg dat ik dat een mooi gebaar vind, stoot de onbekende buurvrouw links van mij me aan en laat op haar mobiele telefoon een foto zien van haar en Pierre Audi. ‘Deze foto is acht dagen voor zijn dood genomen,’ zegt ze. ‘Ik heb 25 jaar met hem gewerkt.’

De voorstelling heeft een perfecte start met The Chairman Dances van artistiek directeur Ted Brandsen. Alle achttien dansers hebben hetzelfde witte jurken aan, strak van boven met vederlichte transparante rokken. Mooi! De choreografie is een fraai scala van groepspatronen, duo’s en solo’s, van uitgesproken klassiek tot een rondje walsen met z’n allen. Dan volgt de wereldpremière van Trio Kagel van Alexei Ratmansky, de choreograaf die al wist met welke drie ijzersterke dansers hij dit stuk ging maken. Het is een fijn, strak en speels stuk geworden, waarbij het trio soms op marionetten lijkt. Trio? Nee, er staan vier persoonlijkheden op het podium, want accordeonist Vincent van Amsterdam speelt het werk van Maurico Kagel met verve en er is een duidelijke interactie tussen dansers en muzikant.

Een publieksfavoriet – eh, in elk geval mijn favoriet – is Solo, het nog geen zeven minuten durende stuk van Hans van Manen uit 1997, destijds gecreëerd voor de juniorengroep van Nederlands Dans Theater. Veel sprankelender, vrolijker krijg je het niet. Het uitgelaten drietal dat beurtelings het toneel vult straalt een en al spelvreugde en vakmanschap uit.

Voor de pauze is er nog Jerome Robbins’ Other Dances, een bijna vijftig jaar oud stuk. Twee eerste solisten maken er samen met pianiste Ryoko Kondo een zeer aangename kleine twintig minuten van op mazurka’s van Chopin – heerlijke muziek. In het programmaboekje schrijft Astrid van Leeuwen dat Ted Brandsen de tijd rijp achtte dit niet te onderschatten moeilijke romantische ballet op het repertoire te nemen omdat het gezelschap nu over diverse solistenkoppels beschikt voor wie dit een prachtig cadeau is en die er voor het publiek ook een echt cadeau van kunnen maken.

The Four Seasons van David Dawson die vijf jaar van zijn carrière bij HNB danste en er twee jaar huischoreograaf was is een waardige, wervelende finale. Drie koppels en tien dansers beelden in dertien delen de levenscycli van de mens en de natuur uit. Een spannende rol is weggelegd voor de vier geometrische podiumelementen van decorontwerper Eno Henze. De bewonderenswaardige, uitputtende hoofdrol is dit keer weggelegd voor iemand ín de orkestbak: Isabelle van Keulen speelt de vioolsolo van de intrigerende Vier seizoenen-versie van Max Richter, natuurlijk begeleid door Het Balletorkest onder leiding van Koen Kessels.