Speelse ode aan publiek

Tijdens het International Documentary Film Festival Amsterdam zag ik de voorstelling Thanks for Being Here van het Gentse theatercollectief Ontroerend Goed. Een spannende keuze van IDFA om naast ‘s werelds beste documentaires deze theatervoorstelling te programmeren.

Vreemd is deze keuze ook weer niet. Bij Thanks for Being Here, dat bouwt op live waarnemingen van ons, als publiek, draait het ook om non fictie. We kijken gedurende tachtig minuten naar een documentaire over ons zelf. Als we binnen komen in de theaterzaal zien we een leeg toneel met slechts een spiegel en twee schimmen achter twee filmcamera ’s.

We worden, zo blijkt later, op film vastgelegd bij het zoeken naar een stoel in de verlichte theaterzaal in Frascati. Als het zaallicht uitgaat wordt er een groot filmdoek uitgerold en kijken we vervolgens naar de handelingen die even daarvoor plaatsvonden op de tribune van de theaterzaal. We kijken naar ons zelf. We zijn deze avond als publiek de hoofdrol in onze eigen voorstelling. We krijgen een spiegel voorgehouden en mogen daar zelf onze narratieven op loslaten. De hele voorstelling van Ontroerend Goed is opgebouwd rond live waarnemingen van ons als publiek en laat ons op een indringende wijze nadenken over hoe wij ons zelf als individu en als groep zien. We zetten ons zelf te kijk en tegelijkertijd is het een zachte ontmoeting met groepsgenoten omdat we allemaal in het zelfde schuitje zitten.

Elke avond wordt het publiek na afloop gevraagd online aan te geven welke scene het zou willen toevoegen aan de voorstelling. Dat gebeurt vervolgens op de eerstvolgende avond dat Thanks for Being Here speelt. Ondanks dat het middenstuk, waarin die suggesties van de avond ervoor door drie acteurs tussen het publiek geplaybackt worden wat langdradig is en de voorstelling soms te veel een gimmick blijft, weet het Vlaamse gezelschap op een terloopse en speelse wijze een ode te brengen aan ons als publiek. Zonder publiek immers geen theater.