Soumaya Ahouaoui maakt indruk als Hebriana

Drie zussen waarvan twee met echtgenoot komen samen in het ouderlijk huis om midzomer te vieren. Moeder Ingrid woont daar alleen, haar man is overleden. Ook Axel, een huisvriend is van de partij. Aanvankelijk keuvelt het gezelschap er vrijblijvend op los, maar als de muur achter hen omhoog is gehesen, gaat de beerput open.

Het toneelwerk van de Zweed Lars Norén werd zo'n veertig jaar geleden ontdekt door Karst Woudstra en de laatste jaren herontdekt door jongere regisseurs als Thibaud Delpeut en Olivier Diepenhorst. De uiterst succesvolle Erik Whien regisseerde een nieuwe versie van Hebriana waarvan de tekst flink is ingekort. Het is niet altijd makkelijk om grip te krijgen op de personages, waarschijnlijk omdat je te weinig tijd krijgt om met de mensen te gaan meeleven. Bij iedereen in de familie is er wel een hoekje af, maar compassie kreeg bij mij nauwelijks kans, de personages bleven op afstand.

Mark Rietman speelt mooi de huisvriend Axel, een oudere homoseksuele man die zijn partner verloor. Hij is sneu en grappig. Keja Klaasje Kwestro is vaak hysterisch en dat is soms wat veel. Jacqueline Blom is lange tijd ‘de meest gewone’ van de personages, maar als zij aan de telefoon ruzie krijgt met haar dochter en haar toebijt: ‘Als je dat doet, sla ik je dood’, blijkt ook bij haar een flink steekje los.

Het meeste intrigeert Hebriana, een fijne rol van Soumaya Ahouaoui die haar speelt met een intrigerende, vervreemdende, maar vreemd genoeg tegelijk ook vanzelfsprekende autonomie die indruk maakt, maar haar ook ongrijpbaar laat zijn. Ze zit al jaren in een inrichting vanwege haar autisme. Hebriana houdt zich aanvankelijk afzijdig van het gekibbel van de familie. Als zij spreekt, wordt duidelijk dat zij eigenlijk het minste is belast met het familieverleden. Het raakt aan het kernthema van al het werk van de Zweedse toneelschrijver Lars Norén, die zelf jarenlang in een psychiatrisch ziekenhuis verbleef. Bij Norén zijn de grenzen tussen normaal en abnormaal altijd vervaagd of verdwenen. Hebriana is de verpersoonlijking van dat thema. Maar dat Hebriana wel en de andere personages veel minder of niet weten te raken, is jammer.