Soms te flauw voor woorden, maar ook dan supergrappig

We kennen natuurlijk allemaal de gevleugelde uitspraken van Johan Cruijff. Martin Luther King en Neil Armstrong. Maar zijn de ‘ontvleugelde uitspraken’ niet net zo interessant?
‘Ik zet het net weer terug in de koelkast.’ – Frank Sinatra
‘Doe mij nog maar een bakkie.’ – Charles de Gaulle
Het zijn dit soort ongelooflijk flauwe stukken van Ronald Snijders, waar deze recensent geen genoeg van kan krijgen.

Snijders wil in zijn nieuwe voorstelling wat verder gaan dan alleen maar slimme, absurde onzin uitkramen. Hij wil ook de mens Snijders tonen. Zijn geboorte, zijn onbegrensde liefde voor André van Duin, zijn samenwerking met Fedor van Eldijk, zijn ouders en zijn kinderen. Maar ook als hij de waarheid vertelt, weet hij dat met veel sappige krankzinnigheid te larderen, en laat hij de waarheid regelmatig volkomen ontsporen, zoals in zijn verhaal over zijn band met André van Duin.

Gelukkig is hij ook een paar van de vertrouwde elementen uit zijn repertoire niet vergeten, zoals nieuwe woorden bedenken met verrassende betekenissen. Zo bestaan er drie betekenissen voor het woord ‘kleptomaat.’  Nee, ga maar naar de voorstelling om die drie te horen. Het is bij Snijders altijd een kwestie van onverwacht omdraaien. Meestal in taal, maar dit keer ook in beeld. Zo zit het publiek de hele tijd naar de achterkant van het decor te kijken, met de neonletters tekst ƧИƎM Ƨ⅃A, omdat Snijders zich vergist heeft in de richting van de zaal. Als hij zijn vergissing inziet, draait hij zich om, zet de microfoon op de juiste plek en vertelt eerst nog even vier grappen die de voorstelling niet hebben gehaald, voordat de show echt begint.

Van Toon Hermans heeft hij de techniek overgenomen om iets simpels en flauws te vertellen, om daar vervolgens een oneindige hoeveel variaties op te geven, zodat het flauwe toch weer supergrappig wordt. Muziek is dit keer ook belangrijk. Vooral het lied over de hel, waar toch alleen maar dingen gebeuren die de zondaar niet had verwacht en waar hij zo’n bloedhekel aan heeft, zoals vrede, is schitterend. Het is mooi dat Snijders zijn absurdistische repertoire heeft verrijkt met glimmende ernst, zoals zijn partner in absurdisme Pieter Jouke dat ook heeft gedaan. Het maakt hem completer en nóg beter.

Tekst, muziek en spel: Ronald Snijders
Tekstbijdragen: Fedor van Eldijk
Script- en regiebegeleiding: Gijsbert van der Wal
Decorontwerp: Lidwien van Kempen
Raadgevers: Niels van der Laan, Stephanie Louwrier en Titus Tiel Groenestege