Snelle grappen en inhoud

In eerste instantie lijken Dieuwertje Blok, Pamela Anderson en de profeet Mohammed niet veel met elkaar te maken te hebben, maar in zijn voorstelling Focus weet Rayen Panday toch een goede link tussen de drie beroemdheden te leggen. Bijzonder zijn is een van de rode draden in deze sympathieke voorstelling.

Panday is een geoefend comedian. Hij is een goede verhalenverteller en door zijn ontspannen houding aangenaam om naar te kijken. Hij houdt je vrijwel de hele voorstelling lang geboeid. Hij heeft regelmatig fijne interactiemomenten met het publiek en is op geen enkele manier door datzelfde publiek van de wijs te brengen. Knap is dat hij gevoelige thema’s aansnijdt, zoals woke zijn, fatshaming, en het verschil tussen gekleurde en witte mensen, maar nooit iemand beledigt. Prettig. Hij schuurt soms, maar gaat nooit over het randje.

De grapdichtheid is hoog, al komen er ook wel flauwe en uitgekauwde grappen voorbij. Bovendien zie je sommige clous al van verre aankomen, zoals wanneer hij vertelt over de auditie die hij deed voor een op hemzelf gebaseerde rol. Waar het begin van de voorstelling nog een beetje van de hak op de tak gaat, is het tweede gedeelte sterker. Hoofdonderwerp is zijn binding met Suriname en het overlijden van zijn opa. Hier maakt Panday ruimte voor een langer, inhoudelijker verhaal, zonder de humor uit het oog te verliezen. Op een gegeven moment gaat het wel wat kabbelen, maar het is fijn dat hij dieper op een onderwerp ingaat.

Hij steekt verder op een leuke manier de draak met ‘cabaretiers die zo nodig tijdens hun voorstelling een liedje op de piano moeten spelen’. Een van de hoogtepunten is wanneer hij een zelf gecomponeerd nummer zingt en de tekst achteraf verrassend van iemand anders blijkt te zijn. Scherp en gewaagd. Ook zijn observaties over de profeet Mohammed zijn interessant en vernieuwend. De combinatie van snelle grappen en inhoud die tot nadenken stemt is fijn.