Slippers is een heerlijk avondje onbekommerd lachen

Kun je van een gedateerd echtparentoneelstuk van Alan Ayckbourn anno nu nog een succes maken? Wis en waarachtig. Met sterk fysiek en cabaretesk spel, een prachtige jaren zeventig kostumering en licht geactualiseerd taalgebruik, blijkt Slippers ook nu nog goed voor een buitengewoon amusante toneelavond.

Relatively speaking zoals het stuk van oorsprong heet is vaak gespeeld in Nederland, het eerst door Toneelgroep Centrum in 1967, gevolgd door uitvoeringen met Jeroen Krabbe en Willeke Alberti, Guus Hermus en Mary Dresselhuys.

Hij denkt dat zij een ander heeft. Zij ontkent maar gaat direct naar haar secret lover en zegt hem dat ze naar zijn ouders gaat. Hij besluit daar ook heen te gaan en arriveert eerder dan zij. Dan begint het feest. De enscenering met Plien en Bianca en de mannen van Droog Brood laat nog eens fijntjes zien hoe ongelooflijk knap de Britse toneelschrijver zijn klucht uit 1965 construeerde. De carrousel van misverstanden blijft voortdurend spannend en komisch omdat telkens een tipje van de sluier wordt gelicht, maar dan blijven er nog altijd vele geheimen die wij als publiek wel weten, maar alle personages op het toneel niet. Dit geheim van een goede klucht wordt tot op het laate moment sterk uitgespeeld. Mooi is dat we aan het einde niet weten of de vrouw van haar secret lover nu ook een buitenechtelijke affaire heeft of niet. Het is een magnifieke tekst.

Plien van Bennekom excelleert met gebaartjes en lachjes, Bas Hoeflaak die haar echtgenoot speelt is ook zeer overtuigend en razend grappig in zijn boze buien. Bianca Krijsgsman en Peter van de Witte zijn ook goed op dreef, maar de eerste twee sorteren beduidend meer lachsalvo’s in de zaal met hun spel. Regisseur Gijs de Lange weet de vaart er goed in te houden. Het kluchtgenre is razend moeilijk om te spelen, vooral omdat de timing zo nauw luistert. Ook daarin is deze nieuwe regie sterk. Slippers is een heerlijk avondje onbekommerd lachen. 

Te zien t/m 5 juni

Foto: Raymond van Olphen