Slimme, originele biografische musical

Zijn carrière besloeg zestig jaar. Rob de Nijs scoorde talloze hits en zijn liefdesleven was altijd voer voor de roddelpers. Geen wonder dat meerdere producenten bij hem aanklopten voor een musical. De Nijs koos voor Joop van den Ende. Dat pakt goed uit.

Het afscheid van Rob de Nijs zittend in een rolstoel, in de Ziggo in juni 2022 was ontroerend. En juist dat beeld zien we terug bij de opening van de voorstelling met vrouw Jet aan zijn zijde. Jet en Rob bladeren door een fotoboek en halen herinneringen op aan zijn carrière waar Jet niet bij was. Korte tijd later stapt Rob op en zingt zijn grootste hits. Jet (Lottie Hellingman) bespreekt met Rob (René van Kooten) de hoogte- en dieptepunten van zijn leven. Op het zijtoneel zien we twee vrouwen Malle Babbe (Sanne Fransen) en Ursula (Renée de Gruijl). Beide actrices spelen ook de vroegere liefdes van De Nijs, Elly Hesseling en Belinda Meuldijk.

Deze slimme constructie biedt ruimte aan grappige anachronismen en het veelvuldig in- en uit een rol stappen. Tekstdichter Lennaert Nijgh (Jasper van Hofwegen) is veelvuldig op het podium. Merkwaardig en onnodig is zijn twistgesprek met die andere tekstlevernacier Belinda Meuldijk over wie de betere teksten schrijft. De regie van Carline Brouwer en het script van Dick van den Heuvel zijn erg origineel. De circussetting is wat vergezocht, maar wel goed voor veel leuke vondsten. De dans van choreograaf Eline Vroon speelt een grote rol. Vooral de dansante creativiteit in Verdronken Vlinder is beeldschoon. Ook in Malle Babbe is de ensembledans een lust voor het oog. De totstandkoming van die scene -gesitueerd in het Frans Hals Museum- is zeer inventief uitgedacht. Mooi is dat het uitstekend spelende muziekensemble voortdurend zichtbaar is. De cast zingt prima. René van Kooten is zoals altijd een sterke performer die naarmate de voorstelling vordert zelfs steeds meer op De Nijs gaat lijken.

Nadeel van het script is wel dat er verdomd weinig verhaal in zit. We scheren langs memorabele momenten in Nijs’ carrière om de liedjes ruimte te geven. Soms zijn die onlogisch ingepast, zoals Verdronken Vlinder. De dialogen zijn mager. Misschien was daar weinig eer aan te behalen. Over het vlakke karakter van De Nijs komen we niets te weten en het personage van Jet is schraal. Ze is vooral de liefdevolle verzorger van een man die voortdurend vreemdging in het verleden en nu ‘zijn eigen reet niet eens kan afvegen’. Veel bezoekers zullen aan deze bezwaren waarschijnlijk weinig waarde hechten. De verwachtingen van het publiek dat naar een musical over Rob de Nijs wil gaan, worden ruimschoots ingelost en zelfs veel meer dan dat.