Raadselachtig en intrigerend tot het eind

Wie is er dood? Die vraag houdt de kijker in zijn greep vanaf het begin van Het oog van de storm, het derde toneelstuk van Florian Zeller dat in Nederland gespeeld wordt. Sinds hij The Father verfilmde met Anthony Hopkins is hij een wereldster. Zeller schreef tien toneelstukken die al in 45 landen zijn opgevoerd.

In 2016 introduceerde producent Matthijs Bongertman de Franse toneelschrijver in Nederland met De vader met onder meer Johanna ter Steege en Hans Croiset. Beiden zijn hier opnieuw te zien in gezelschap van Anne-Wil Blankers, Marguerite de Brauw, Zouhair Mtazi en Bo Bojoh. Blankers is de vrouw van Croiset die een beroemd schrijver speelt. Ter Steege en De Brauw zijn hun dochters. Plaats van handeling is het ouderlijk huis waar een van de dochters verblijft om orde te scheppen in het rijke archief van haar vader met dagboeken en manuscripten.

Met een ingenieus weefsel van pittige gesprekken laat Zeller de kijker lang in verwarring over de ware toedracht van de gebeurtenissen. Dat is een aangenaam spel, waarbij je ook beseft dat de waarheid -toevallig (?) ook de naam van een ander toneelstuk van Zeller- niet zo heel erg belangrijk is. De overeenkomst met De vader is sterk omdat ook hier Croiset een dementerende oude man speelt met opnieuw Ter Steege als dochter.

Blankers, tachtig inmiddels, speelt de oudere vrouw resoluut maar ook met veel subtiliteit. Ze is een toonbeeld van liefde en daadkracht. Haar oudere, steeds meer verwarde man blijft ze omringen met veel affectie en geduld. Croiset is inmiddels 86, maar daar is op het toneel niets van te merken. Zijn spel is ingeleefd, alert en zijn timing is nog steeds magistraal. Johanna ter Steege is eveneens trefzeker in haar spel. Maar ook de kleinere rollen zijn goed bezet in de zeer adequate regie van Agaath Witteman.

Het oog van de storm is een prachtige toneelavond die door het raadselachtige, maar heldere script blijft intrigeren tot het einde.