Psychiatrisch cabaret, ook voor normale mensen

De spot drijven met depressie, maar tegelijk goed invoelbaar maken hoe zwaar zo'n depressie echt is. Marjolijn van Kooten doet het in haar nieuwe voorstelling Ik zie de bui al hangen. Van Kooten stond vorig seizoen samen met psychiater Bram Bakker op het toneel in Geen Paniek. Nu doet ze het alleen; knap voor iemand met een angststoornis en allerhande meer psychisch 'ongemak'. Op het toneel is er weinig van te merken.

Ik zie de bui al hangen legt meer de nadruk op depressies en de angst voor een terugval dan haar vorige voorstelling. Van Kooten toont met kleine liedjes, soms grappig, soms ingetogen, humoristische anekdotes en mooie verhalen niet alleen haar persoonlijke situatie, maar weet het ook breder te maken naar een algemeen beeld van depressie en psychische problemen.

Mooi en herkenbaar voor onder meer psychiatrische patiënten is bijvoorbeeld de groepstherapie, waarbij je als patiënt het idee hebt dat de anderen toch echt wel iets gekker zijn dan jij. Ook zorgt de cabaretière voor meer begrip over de angst voor een terugval bij mensen die een depressie hebben of hadden. Het doemdenken over dat het nooit altijd maar zo goed kan blijven gaan, brengt ze duidelijk naar voren.

Van Kooten heeft niet zoals andere cabaretiers de gave om, ondanks dat het allemaal ingestudeerd is, het toch spontaan over te laten komen. Daarom doen sommige gezichtsuitdrukkingen en zinnen met extra nadruk wat geforceerd aan en voelt het soms minder persoonlijk.

De voorstelling wordt aangeprezen met de woorden 'Psychiatrisch cabaret, ook voor normale mensen'. Ik zou daarvan willen maken 'Psychiatrisch cabaret, júist voor normale mensen', want deze voorstelling geeft een goed inkijkje in de gedachten van een depressief persoon en kweekt zo hopelijk meer begrip bij 'onwetenden'.

Tour t/m 23 juni