Prachtig schurend cabaret van rasperfromer

Al jaren geleden twijfelde Saman Amini of hij wel door moest gaan met theater. Zoals voor veel makers geldt, valt het niet altijd mee om voldoende publiek te bereiken. Na de tournee van het fraaie, zeer poëtische Samenloop van omstandigheden, zo’n jaar of vijf geleden, besloot hij cabaret te gaan maken. Wat een goed plan.

Zijn opkomst in DeLaMar met een over the top voice over is gewaagd en geslaagd. Als Amini het podium betreedt klinkt er luid gejuich en lijkt hij de wedstrijd al te hebben gewonnen. Hij danst op hilarische wijze over het hele podium en het gemak waarmee hij zich vrijwel meteen daarna tot de zaal richt is verbluffend. Of er allochtonen in de zaal zitten met witte vrienden. En andersom.

Wat volgt is een persoonlijk relaas over de man die nu 33 is en als elfjarig jochie vanuit Iran naar Nederland kwam. Centraal staat daarbij zijn gevoel dat hij altijd zal worden gezien als iemand die niet van hier is. Dat begint al als hij een fragment uit het tv-programma Puberruil laat zien waar hij ooit in figureerde maar blijkt ook als hij op wrang-komische wijze een paar regeltjes Forever Turk zingt op de melodie van Forever Young van Alphaville.

Sinds Nobody Home uit 2014 ontwikkelde Amini zich razendsnel.  Na Jihad uit 2016 begon hij eigen werk te maken waaronder het indrukwekkende A seat at the table dat tot tweemaal toe een reprise beleefde. Ook imponeerde hij als 'De Beer van ’s-Gravenhage' in Eric de Vroedts The Nation waarin hij op film te zien was als uiterst rappe vlogger.

Amini zingt, componeert, speelt piano, rapt, schrijft en acteert waarbij vooral zijn razendsnelle schakelen opvalt. Ook in fysieke zin. Hij transformeert met veel gemak. Zijn tekstbehandeling is eigenzinnig, vooral als hij zingt. Soms rekt hij klinkers heel lang op wat een vervreemdend, maar heel mooi effect geeft. Maar bovenal is Amini een rasperformer met een geweldig taalgevoel en een innemende persoonlijkheid.

Martin Verheesen op piano en gitaar legt een fijne basis onder Amini’s woordenstroom. In een fraai decor van Dieuweke van Reij en met een glasheldere regie van Geert Lageveen is Amini’s verhaal aangenaam afwisselend, zeer persoonlijk, zeer humoristisch en soms ook zeer pijnlijk. Maar zijn toon is nooit moralistisch of bitter, integendeel. En ook dat is indrukwekkend. Amini is een multitalent en misschien is cabaret wel de vorm die het beste bij hem past, hoewel ik hem ook graag weer zie acteren. Ga vooral kijken, Saman Amini’s integratieplan is prachtig, maar ook schurend theater.