Ter ere van het 135-jarig bestaan van Carré kreeg choreograaf Ed Wubbe, artistiek leider van het Scapino Ballet, de vraag een jubileumvoorstelling te ontwikkelen. Oscar is een hommage aan de oprichter van het theater én befaamd paardendresseur, Oscar Carré.
Recensies
‘Wat praat u goed Nederlands’ zegt de vriendin van de kleinzoon tegen de vader. Dat is pijnlijk goed getroffen. Dat deze onschuldig bedoelde uitspraak anno nu racistisch gevonden wordt, geeft fraai de veranderende tijdgeest weer. Meer scherpe passages als deze zou de tekst van Het Indisch Interieur spannender maken.
“Excuses, excuses, excuses.” Op drie tv-schermen zien we een compilatie van een sorry-zeggende Mark Rutte. Ervóór staan vier acteurs op lage witte blokken, allemaal in hetzelfde nette pak oefenend op de perfecte nabootsing van Ruttes woorden en mimiek.
De oude stadsarchivaris vertelt verhalen over de afgelopen zeshonderd jaar van Almelo wat direct daarna in grote scènes tot leven komt. Dat is best aardig, maar ook wat langdradig. Maar in de tweede helft vertelt hij ook uitvoerig over zijn te vroeg gestorven vrouw en wisselen geschiedenis en persoonlijk drama elkaar mooi af en wordt het zelfs aangrijpend.
Het openingsbeeld is subliem. We kijken uit op het water van waaruit de acht spelers ons als vogels, gehuld in prachtige kledij, tegemoet lopen. De meeuwen in de lucht krijgen we cadeau. Even later zijn de vogels mannen en vrouwen geworden en ontvouwt zich een verhaal over de ecologische gevolgen van de aanleg van de Afsluitdijk.
Met Falsettos heeft producent OpusOne weer een pareltje gecreëerd met muziek van hoog niveau en een ijzersterke cast. Ondanks de dertigjarige leeftijd van het stuk zijn de thema’s nog steeds actueel. De worsteling van een samengesteld gezin en het lef om te kiezen voor de liefde gaat gepaard met humor en ontroering.
‘Je doet alsof je stiekem naar de hoeren bent geweest.’ De vrouw spreekt haar echtgenoot bits toe. Ze ruikt onraad. Hij telefoneerde zojuist met zijn ex die het huis is uitgezet door haar man. Ex van Marius von Mayenburg is in goede handen bij Suburbia. Het Almeerse gezelschap maakt er een vlijmscherpe voorstelling van.
De naamswijziging van De Warme Winkel naar toneelgroep Amsterdam (voorheen De Warme Winkel) is de meest originele marketingcampagne voor een voorstelling die ik ooit zag. Jammer dat die voorstelling zo tegen valt.
Tegen het eind verschijnt dan toch nog de koning op 1 juli 1863, de dag dat in Nederland de slavernij wordt afgeschaft. Raymi Sambo als Willem III excuseert zich voor zijn regering die bestaat uit ‘angsthazen en opportunisten’. Het is een mooi moment in het orginele, zeer aangrijpende Ik zeg toch sorry dat Theatergroep Aluin en Raymi Sambo Maakt samen spelen.
De hoepels om doorheen te springen staan er, de titel Jannie The Show Dog hangt in felgekleurde neonlampen prominent boven de vloer en het zilveren glittergordijn voorspelt show en spektakel. Jannie de hond is echter nergens te bekennen.
Kan een voorstelling volmaakt zijn? Jazeker. Blauwdruk dat twee jaar geleden imponeerde met Ik hoop op zegen in het Amsterdamse Bos levert met haar vierde productie een juweel af dat barst van inventiviteit, eigenzinnigheid en spelplezier. Een ingebeelde ziekte is komisch, intelligent en ronduit voorbeeldig geënsceneerd. Voor mij de voorstelling van het jaar.
Vanaf het eerste moment heeft woordkunstenaar Derek Otte door zijn open, ontwapenende uitstraling een grote gunfactor, maar zijn voorstelling blijft wat te veel aan de oppervlakte.
Pagina's
