Overweldigend spektakel, zwak verhaal

De jonge veldarcheloog Esther (Sarah Janneh) keert na jaren terug naar haar afgelegen geboortedorp om een opgraving te leiden waarbij een aantal vrouwelijke mensenbotten zijn ontdekt. Eenmaal daar belandt ze in een droom die haar honderden jaren terug in het verleden werpt, naar de tijd dat de heksenjachten begonnen, het patriarchaat zijn intrede deed.

Regisseur Eline Arbo wilde met Witch Hunt de heksenvervolgingen in de middeleeuwen linken aan de positie van de hedendaagse vrouw en ons laten inzien hoe bepaalde systemen en rolverdelingen in de huidige maatschappij zijn ontstaan. Dat komt niet goed uit de verf. Maar dat is niet heel erg door het ontzettend hoge niveau van de aankleding van het stuk: de lichteffecten, de dans en de muziek zijn waanzinnig en dat maakt Witch Hunt zeker een bezoek waard.

Het decor bestaat slechts uit een aantal hoge lantaarnpalen, die in de droom de lucht ingaan, waardoor zich een wirwar van ondergrondse wortels ontvouwt. De lichten van de lantaarnpalen in combinatie met de donkerte op de rest van het toneel en het gebruik van nevel zorgen vanaf de eerste minuut voor een passende unheimische sfeer. Inventief is ook dat op een aantal momenten door acteurs gebruik wordt gemaakt van handlichten die lijken op mobiele telefoons om zichzelf en de omgeving te verlichten. De vloeiende bewegingen waarmee dit gaat, typeren ook een groot deel van de voorstelling: er is veel dans, waarbij verschillende bewegingen naadloos in elkaar over lijken te gaan. Ook de live door drummer Nina de Jong en toetsenist/zangeres Rosa Ronsdorf uitgevoerde, soms bombastische en dan weer ingetogen muziek is indrukwekkend. Muziek en dans zorgen samen geregeld voor kippenvel.

De tekst van Hannah van Wieringen is echter stukken minder interessant. Ook blijven de personages op afstand. Duidelijk wordt getoond dat vrouwen dichter bij de natuur staan en dat we door het geloof in een God en de overheersing van mannen steeds meer van de natuur afgedreven zijn. Maar de verbinding met de actualiteit ontbreekt en er speelt te veel in het verleden. De vrouwen gaan samen strijdend ten onder, de kracht en saamhorigheid waarmee dat gepaard gaat, maakt wel indruk.