Overweldigend, kleurrijk spektakel

Vanaf de eerste minuut komen de kleurenpracht en vrolijkheid je tegemoet: de musicalversie van Disney-sprookje Aladdin is sprankelend, kleurrijk en zorgt voor een opperbeste stemming.

Het verhaal is bekend: in Agrabah, een stad in het Midden-Oosten, leeft de dakloze, bevlogen Aladdin. In diezelfde stad wonen ook de Sultan en zijn dochter Jasmine, die een prins moet vinden om mee te trouwen. Aladdin en zij worden verliefd. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Ze worden volop tegengewerkt door Jafar, de rechterhand van de Sultan en zijn hulpje Iago. Aladdin krijgt hulp van de Geest uit de gouden lamp, die hem drie wensen geeft. Uiteindelijk bevrijdt hij met zijn derde wens de Geest, verdwijnt Jafar als geest in zijn eigen lamp en trouwen Aladdin en Jasmine.

In de musicalversie is Aladdins vaste metgezel, aapje Abu, vervangen door drie vrienden: Babkak, Omar en Kassim. Florian Avoux, Dave Rijnders en Jermaine Faber spelen deze rollen met verve en veel zichtbaar plezier en zorgen ervoor dat je van alle drie de vrienden gaat houden. Hun nummer Zin in reuring is door de choreografie, zang en het spektakel een van de hoogtepunten van de voorstelling. Niet alleen de drie vrienden, maar de hele cast is een schot in de roos. Jonathan Vroege is een perfecte Aladdin, met een jongensachtige branie en mooie stem. Ook het swingende ensemble is van hoog niveau.

Een van de andere hoogtepunten is de waanzinnige scène in de Grot der Wonderen, waar alles goud en blingbling is en Stanley Burleson als geest de sterren van de hemel speelt. Hij is komisch en energiek, weet het publiek mee te voeren in zijn wondere wereld en lijkt compleet in zijn element. Sowieso siddert de hele voorstelling van energie. De show heeft een heerlijk hoog tempo en er gebeurt zóveel op het toneel dat je oren en ogen te kort komt en steeds weer verrast wordt. Het meest magische moment is als Aladdin en Jasmine daadwerkelijk met het vliegend tapijt de lucht ingaan en een prachtige sterrenhemel verschijnt.

De fijne vertaling van Erik van Muiswinkel is humoristisch – al zijn enkele grapjes wel te flauw – en van hoog niveau. Leuk in de tekst is bijvoorbeeld de verwijzing naar Iago, die in de oorspronkelijke verhaalversie een papegaai is, als Jafar zegt dat Iago ‘niet zo moet papegaaien’. Zo zijn er meer verwijzingen naar de filmversie.

De tweede akte is iets te lang en mede daarom iets minder sterk dan de eerste, maar eigenlijk is het totaal niet erg om extra lang in deze overweldigende, swingende wereld te verblijven.