Overdonderende pracht van muziek, dans, spel en beelden

‘Houdt God nog wel van ons?’ vraagt Abraham (Jack Wouterse) zich op een gegeven moment vertwijfeld af. De vermoeide oude aartsvader kijkt terug op zijn leven. Hij zag zich ooit voor de keuze om zijn zoon te offeren of zich af te keren van God. Zijn zonen Izaäk (Bram van der Heijden) en Ismaël (Mohammed Azaay) staan elkaar naar het leven. 

Choreograaf/regisseur Guy Weizman probeert in Salam begrip te kweken voor de verschillen tussen joden, Arabieren en Christenen. Zij delen immers een belangrijke bron: Abraham of Ibrahim die wordt beschouwd als de aartsvader van Israëliërs en Arabieren. Puur op inhoudelijke motieven is de tekst die Weizman liet maken door de Vlaamse schrijver Fikry El Azzouzi niet bijster overtuigend, maar Salam is wel een uiterst gloedvolle voorstelling geworden waarin diverse kunstdisciplines en culturen met een zeer aantrekkelijk hoog tempo over elkaar heen buitelen. 

De krachtige muziek van Asko|Schönbergs K[h]AOS waaiert alle kanten ook dankzij de originele bezetting met instrumenten als saxofoon, accordeon, ud, de Arabische luit en de nodige elektronica. Omdat de dansers van Club Guy & Roni en de acteurs diverse culturele achtergronden hebben en er zowel Arabisch, Nederlands als Engels gesproken wordt, ontstaat er een buitengewoon smakelijke melting pot. Zelfs een door Senna Gourdou fraai Arabisch gezongen versie van Het kleine café van Vader Abraham - wat een vondst! - klinkt volstrekt vanzelfsprekend in deze kolkende voorstelling.

Het toneelbeeld is bloedrood en razendsnelle decorwisselingen bieden met groot gemak ruimte aan scènes die zich veelal afspelen in een nachtclub. Twisten in Afrika, het kalifaat van de Islamitische staat, maar ook Srebrenica zijn pregnante illustraties van de godsdienstwaanzin waar de Marokkaans/Israëlische Weizman zich tegen te weer stelt. De voorstelling ademt een soort naïef idealisme uit, maar de overdonderende pracht van muziek, dans, spel en beelden is een lust voor alle zintuigen. Salam is een uiterst waardige opvolger van Carrousel dat Weizman vorig jaar maakte. De overtuigende hybride vorm van zijn theater is nieuw en enerverend. Alleen het werk van een regisseur als Moniek Merkx heeft dezelfde vertrekpunten. Het belang van deze wegbereiders van het cross culturele totaaltheater kan nauwelijks overschat worden. Salam is door de grensoverschrijdende kracht en de tomeloze energie, een weldaad in de grote zaal en blijkt, gezien de samenstelling van het publiek in Groningen, ook aantrekkelijk voor jonge mensen. Wat geweldig.

Te zien t/m 18 mei. Foto's: Andreas J. Etter