Oproep tot medemenselijkheid

Ietwat ontroerd ben ik als de voorstelling Pronk is afgelopen. Dat de monumentale oud-politicus zelf aanwezig was bij de première, droeg daar zeker aan bij.

Anoek Nuyens heeft een uur lang mooi en indringend verteld over de PvdA-coryfee die haar zo inspireert. Ze verhaalt over haar vele bezoeken aan Den Haag waar ze urenlang praatte met de oud-minister die zich zo lang en zo onvermoeibaar inzette voor de minderbedeelden in de wereld, vooral in Afrika. Ze is geïmponeerd door de kennis van Pronk en het feit dat hij overal een antwoord op heeft. En dat die antwoorden bestaan uit lange goed geformuleerde zinnen die ook al antwoorden geven op vragen die Nuyens nog niet had gesteld.

Pronk is een ode aan Pronk. Dat is bijzonder, want hoe vaak zien we theater over een nog levende persoon? Theater is overigens wel een groot woord want Pronk houdt het midden tussen een vertelling en een college. Sober en mooi gedaan, dat zeker, maar weinig theatraal.  De fraaie geluidsfragmenten van Pronk in actie veranderen daar weinig aan.

Nuyens’ verhaal mondt uit in een oproep tot medemenselijkheid. Omdat het zo recht uit haar hart komt, raakte me dat wel. Maar het is helaas ook wat vrijblijvend, want wat moeten we met die oproep in een tijd waarin er geen politiek platform meer lijkt te bestaan waarin medemenselijkheid de boventoon voert. Dat laat me toch achter met een wat onbevredigend gevoel.