Oorlog verpakt als lunapark

Trojan Wars van Het Nationale Theater is een Grote Gebeurtenis. Twee vaste medewerkers van Scènes gingen kijken. Klik hier voor de visie van Léonie Sanders. Hieronderstaat de recensie van Eric Korsten. 

De Ilias van Homerus is een schier onmogelijke vertelling over een deel van een onmogelijke, tien jaar durende, oorlog. De plot vol rondstruinende mensenbespelende goden en halfgoden is in het ruimtebestek van deze recensie niet uiteen te rafelen – zoals de gehele Griekse mythologie een draad zonder einde is. In de marathonlengte van drie-en-een-half uur doen Het Nationale Theater en HNTjong er onder regie van Noël Fischer drie knotsgekke delen over om het verhaal toegankelijk te maken voor alle leeftijden. Dat gebeurt met gevoel voor drama en spektakel, zoals iedere oorlog een dramatisch spektakel op zichzelf is.

Het gezelschap heeft er een grotesk acteerfeest van gemaakt – met acteurs uit het ensemble zoals Romana Vrede, Bram Suijker, Emmanuel Ohene Boafo en Yela de Koning, aangevuld met onder meer Tessa Jonge Poerink, Yamill Jones, Merel Pauw en Vanja Rukavina – plus een buitenissige kostuumparade, geënt op het vernuftige taalspel dat Peer Wittenbols heeft opgetrokken, waardoor de kluwen van Homeros voor jongeren als voor ouderen in ruil tegen wat voorwerk te ontwarren valt.

Bezoekers worden blootgesteld aan een potpourri aan stijlen en spelopvattingen. Van ingeleefd toneelspel in het laatste deel tot daaraan voorafgaande doldrieste, kolderieke vaudeville aandoende acts (een sprekend paard, skeletten in dialoog), vervat in dikke saus van aanstekelijke humor, een humor die aldus de oorlog terugbrengen tot lachsalvo’s. Inhoudelijk is dat natuurlijk arbitrair, maar die houdt je wél de hele avond op de been en bij de les.

Aparte vermelding verdienen de kostuums, ontworpen door Carly Everaert. Zelden heb ik op het toneel een dergelijke explosie aan onbeteugelde creativiteit gezien. Voeg daarbij een driekoppig dansensemble en tientallen ‘figuranten’, die ook in de pauze voor een lawine aan entertainment zorgen, en het zal duidelijk zijn dat je geen ogenblik met rust wordt gelaten – en dat is meteen ook het grootste bezwaar dat over deze productie in te brengen valt.

Het einde is op zijn minst frappant. In de slotakte, in het dodenrijk, omschrijft ‘het achtergebleven kind’, gespeeld door Merel Pauw, het gevoel dat haar rest: ‘Deze grond… van hier… tot hier… tot hier, is nu van mij, ook deze lucht en de wolken’. Ze heeft een wereld in de schoot geworpen gekregen die door haar ouders kapot is geschoten. En dat is een boodschap die tot nadenken stemt. Met Trojan Wars heeft Noël Fischer haar levenswerk dan toch het licht kunnen laten zien – na een verblijf van anderhalf jaar ‘in de ijskast’ vanwege ‘corona’.